zelfvergevingen pool nr1 - hoop en wanhoop

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat pool nr1 terugkomt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de hoop te creeren dat pool nr1 terugkomt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb deze hoop te creeren om mezelf in leven te houden.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf in leven te houden met een gevoel van hoop.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf afhankelijk te maken van een gevoel van hoop dus van de mind.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf afhankelijk te maken van pool nr1 door mezelf in leven te houden met de hoop dat hij terugkomt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb teleurgesteld te zijn dat pool nr1 niet naar mij is toegekomen terwijl hij wel terug naar Nederland is gekomen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb beledigd te zijn dat pool nr1 niet naar mij is toegekomen terwijl hij wel terug naar Nederland is gekomen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dat wat ik zag in pool nr1, te projecteren op hem inplaats van in te zien dat alles wat ik zie over mezelf gaat, en dus mezelf te ledigen door dat wat over mezelf gaat buiten mezelf te leggen waardoor ik ga zitten wachten tot de ander terugkomt met dat wat ik op de ander geprojecteerd heb, zodat ik weer heel kan worden, in plaats van in te zien dat ik hem niet nodig heb om heel te worden; alles wat ik zie in hem gaat over mezelf, ik kan mezelf een als en gelijk aan datgene maken wat ik zie in hem en daarmee een en gelijk als mezelf worden, inplaats van hem nodig te hebben om heel te worden, alsof ik een halfje zou zijn.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een halfje ben, in plaats van in te zien dat ik mezelf tot een halfje gemaakt heb door te geloven dat de mind en dus ook de lege plaats in de mind echt is.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een ziel ben die vervolmaakt moet worden, en dat deze vervolmaking voor mij eruit bestond een te worden met een andere ziel, de zogenaamde tweelingziel, in plaats van in te zien dat de ziel niet echt is maar slechts een opslag van informatie.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een opslag van informatie was.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf heel te willen maken met informatie.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te gaan geloven in het bestaan van een tweelingziel als oplossing voor het feit dat ik nooit iets heb begrepen van relaties, en door het concept van de tweelingziel kon ik er iets zinnigs van maken.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het concept van de tweelingziel en dus het vinden van de tweelingziel tot de zin van mijn leven gemaakt heb, dit door gebrek aan zin in/als het leven alleen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb geen zin in het leven te zien en in het leven te hebben, in plaats van in te zien dat ik een en gelijk als Leven Ben, en dus geen zin hoef te zoeken en vinden want ik ben de Zin.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de zin te koppelen aan het woord sin, en hiermee mezelf te definieren als sin, zonde en dus als mind, wat alleen kan worden 'opgeheven' met een tegenpool die ik gevonden wilde hebben in pool nr1; plus en min heffen elkaar op zodat de zonde wegvalt, in plaats van in te zien dat ik als zelf de mind als zonde kan vergeven en daarmee niet afhankelijk ben van de ander, van de tegenpool.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ander waarmee ik een relatie aanga als tegenpool te zien, waarmee ik mezelf tegenover hem plaats, trachtend samen een te worden, in plaats van naast hem te staan een als en gelijk aan mezelf.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven deze zonde alleen te kunnen opheffen met de tegenpool in de polariteit als sex; hierbij vindt de samensmelting plaats en wordt plus en min even een; het opheffen van het geloof in de zonde waardoor we gekomen zijn, door de sexualiteit.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te wanhopen dat en als pool nr1 niet terug zou komen, dus dat mijn tegenpool niet terug zou komen, ik dus niet mijn eigen zonde op zou kunnen heffen en voor eeuwig als halfje door het leven als hel als mind zou moeten gaan, in plaats van in te zien dat ik de polariteit niet hoef op te heffen met een tegenpool maar dat ik mezelf kan vergeven mezelf te hebben toegestaan een en gelijk als de mind als zonde te worden en hiermee een leven in de hel te creeren waarmee ik mijzelf (en anderen) als leven volledig heb onderdrukt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te definieren als sexueel en daarmee mezelf een enorme druk heb opgelegd in het vinden van een geschikte partner, in het 'goed' eruit moeten zien, in het najagen van dat waar mijn verlangens mij toe aanzetten, in de angst om het niet vinden van een geschikte partner om sex mee te hebben en dus de polariteit als zonde op te kunnen heffen, in het gelijkmaken van sex als zin van het leven en daarmee altijd in staat moeten zijn tot sexueel contact wat absoluut niet lukte, en daarmee een angst creerend van het voorbij gaan van een 'kans' als ik niet op het juiste moment in staat zou zijn tot sexueel contact door last van mijn darmen te hebben.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn dikke darm te gebruiken als 'grensbewaker', als seinpaal (?) van het onderdrukken van mezelf.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn dikke darm te misbruiken door deze te laten verkrampen iedere keer dat ik in de mind verdwijn.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de lobben van mijn dikke darm als opslagplaats te gebruiken voor de geheimen van mijn mind, en vervolgens mijn dikke darm opnieuw te misbruiken door boos te worden dat de darm zich 'verzet' tegen deze bullshit door te verkrampen, te vertragen en te verlammen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn darm alle emotionele bullshit te laten verwerken in plaats van dit zelf als zelf te vergeven en de dikke darm alleen de eigen functie te laten vervullen, namelijk het uitscheiden van onverteerbaar voedsel, de reabsorptie van vocht en het opnemen van enkele voedingsnutrienten.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijzelf als leven te onderdrukken door te hopen dat pool nr1 terugkomt als 'bron van leven', terwijl ik tegelijkertijd angst ervoer dat hij werkelijk terug zou komen en ik alles op zou geven om met hem te kunnen zijn, dus mezelf op zou geven om met hem te kunnen zijn, niet in staat weerstand te bieden tegen de 'ongelooflijke' aantrekkingskracht van de tegenpolen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren over het loslaten van de ervaring van het samenkomen van twee tegenpolen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te onderdrukken door te geloven ten alle tijden bestand te moeten zijn tegen deze ingelooflijke energie die vrijkomt bij het samenkomen van tegenpolen in en als de mind, terwijl ik zo moe ben en telkens ervaar dat ik er niet tegen bestand ben, dat het me verkrampt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een minderwaardigheidsgevole te creeren omdat ik merkte dat ik niet bestand ben tegen deze energiegolven, en daardoor wanhoop heb gecreeerd door me af te vragen of het me zal lukken hierin op te staan/te blijven staan.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik mezelf zo 'sterk' zou kunnen maken dat ik samen kon leven met mijn tegenpool, en daarmee zowel mijn levensdoel als mijn persoonlijke wens kon vervullen, namelijk een en gelijk worden als leven en samenleven met de liefde van mijn leven, in plaats van in te zien dat deze twee niet samen zullen gaan, aangezien 1 zich in en als de mind bevindt en 1 alleen als zelf gerealiseerd zal kunnen worden.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren om het feit dat ik de stap om te doen wat het beste is voor alles en iedereen al gezet heb, en daarmee de weg naar de liefde van mijn leven als mind heb afgesloten, dus de backdoor is al dicht, deze bevindt zich alleen nog in mijn mind.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijzelf en pool nr1 heb doen geloven dat we dit jaar samen zouden komen, dat ik zou 'wachten', terwijl ik vorig jaar al zoveel nervositeit en 'haast' ervoer, waarin me al duidelijk werd dat er geen tijd meer was om langer in deze ervaring te vertoeven.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hoop te creeren dat deze ontmoeting met pool nr1 zich voort kon zetten in het wandelen in agreement met onszelf, naast elkaar.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen dat ik hoop gecreeerd heb dat pool nr1 en ik naast elkaar konden wandelen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen dat ik niet op hem gewacht heb, dat ik me dus schuldig voel dat ik in beweging ben gekomen op weg naar mezelf, alle leven in consideratie nemend.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat de ondersteuning op afstand minder waard is dan het leven naast elkaar.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik iets aan deze situatie had kunnen veranderen, dat ik een 'keus' had hierin, en me dus schuldig voel dat ik een andere keus heb gemaakt dan datgene wat ik had gezegd, nl op hem wachten.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik 'de waarheid' sprak vorig jaar, en hem beschuldigde van liegen, terwijl ik zelf als mind ook aan het liegen was.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nog steeds angst te ervaren dat ik de verkeerde keus maak en/of heb gemaakt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nog steeds te geloven dat ik een keus had/heb, terwijl er geen keus is in het doen wat het beste is voor alles en iedereen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nog te twijfelen over het opgeven van mijn persoonlijke verlangens, in plaats van in te zien dat deze alleen een als en gelijk aan mezelf worden door ze te vergeven, stuk voor stuk, totdat ik een als en gelijk ben aan mezelf en er geen persoonlijke verlangens meer los van mij bestaan.
Oftewel, het is een proces dat niet vandaag klaar is, dus ook de twijfels zijn niet vandaag verdwenen als sneeuw voor de zon.

poop-express-accept

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be jeaulous at Mike's powerfull shitting. I can only agree with what he is writing; I am having problems with shitting for a long time on and off, and at the moment it's at worse. Right before lesson 4 where the practical applications start. I actually still donot know what that contains; I only see that I am scared to death at the moment, totally paralised inside, because there is no way out. It must be scared to death to apply and express myself. For closing the back doors where I can escape. I was speaking about a metal or iron tube inside my body (as my large intestine feels like at the moment) and Sylvie spoke about Metal, metaal, smeden, plannen smeden; plans to escape. And about Iron and Irony.

A door to escape from being Here. Translated into wanting to move to a different house, different situation, different man. Different large intestine. I cannot live with this intestine anymore. So what am I saying with this? I cannot live with myself anymore as who I am at the moment? I cannot live with this iron tube/irony anymore.
The point is, I donot know how to do it different, what I have to change.
Writing this the hate is coming up. Selfhate. I must start to forgive the selfhate. But I still write 'have to'. I am so hard on myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be so hard on myself. So hard that I can't hardly breath.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be so hard on myself that I can't hardly breath.

Metal and Iron:
* Metal is also the element in the Traditional Chinese Medecine that belongs to the lungs and the large intestine. Breathing is absolutely indicated here, and I often 'forget' to breath or even experience an unability to breath 4x4, so that indicates a 'large' (as in large intestine) influence of the mind.
* Iron and Irony. What is ironic? The joke is on me? Fuck I made a totally joke of myself by not taking myself really serious, by not taking self-responsability.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel so ashamed that I cannot easily poop so that means that I cannot easily apply and express myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I have to easily apply and express myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that something that I have never learned must go easily.

So actually I have never learned how to poop.
That's something.
Now I understand why parents are giving compliments when the child is doing a poop on the po.
Maybe I have never had a compliment for this.
I only know that I am never affirmed as who I am. I am denied as who I am (as we all are) by giving the example of living through the love of/for another person.

Expressing, pooping (is this a real word, as far as I can see it's a mix of english and dutch), I always related this to my environment, to the love of/for another person? Means I cannot express myself when I 'feel' not safe, not 'loved', and I cannot poop when I feel not safe, not loved.
Not loved by/as myself. Love I didnot redefinate so I will use another word, not....accepted by myself.
I have never accepted myself as who I am. Not as self and not as mind.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to relate my expression and pooping to the environment I am in.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to relate my expression and pooping to the 'love' I experience inside and outside myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to connect the word love to pooping.
Love I only know as a bliss, so I forgive myself that I have allowed and accepted myself to connect the bliss with pooping, and for I didnot experience life as a bless, I didnot really poop.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I had to experience life as a bless/bliss.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to allow myself to feel unworthy because I didnot experience life as a bliss.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I was unworthy to live which I translated in unable to poop.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel inferior to people who can easily poop.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be ashamed about feeling inferior and being unable to easily poop for a long time and for that I was hiding it so I also didnot express myself in this.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to not express myself in the pooping.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to not know what it is to apply myself and for that to not know what it is to poop as myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I have to do the pooping, instead of seeing that I have to apply, express and forgive myself and with doing this the pooping will come by itself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to push the pooping every morning, and with this I fix the intestine more and more by creating a resistance inside against the pushing, while pushing is of the mind, so after pushing there will be stopping.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be afraid that I will never be able to have a normal stool.
So I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be afraid that I will never be able to apply and express myself as Self.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to not know how to relieve myself.

Because I cannot relieve myself I am making plans, plannen smeden, to escape, and for that, I always need to have a backdoor, because if I donot have a backdoor than I will die  because than I cannot poop anymore, and if I cannot poop for a longer time I will die.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to create a worse nightmare in my head about not being able to poop anymore and for this being forced to go to the hospital, while I know that there is no solution, the solution is within myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be afraid to break down my intestine, to not be 'on time' with seeing and applying the solution within myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to always plan to have a backdoor, instead of practical apply and express myself in every moment, so I donot need to create ways to escape anymore; not going through the backdoor but standing up.

How can I make a safe environment?
The environment is me; the irony is me. Accepting myself in any moment as who I am in that moment.
To make myself one as and equal to the environment by seeing that everything I see around me is about me, and for that I accept myself; supported by applying self-forgiveness.

To accept, aanvaarden is translated in dutch as accepteren but first as 'to put up with responsability, zich de verantwoordelijkheid laten welgevallen', en welgevallen is 'er niet tegen protesteren'; to not shift away (afschuiven) from the responsability, so to accept, aanvaarden is to not shift away the self-responsability, to take self-responsability.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to protest against taking self-responsability.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to work against myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to still feel resistance against taking self-responsability.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that this feeling of resistance against taking self-responsability is real.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to still wait for the feeling to go away before I am standing up, instead of seeing that I have to stop this feeling in and as myself actively.

"To lay my eyes on you"

Meeting a soullove was a purpose of my life. And yes, last year it finally happened. Actually I was not sure he was my soullove, but it seemed like it. I was also reading about a 'karmic marriage', where you meet again after living several lifes together, to work out some things that were not solved in the past, so actually to work out some information that is stored in the soul.
The being together didnot last for long. The feeling was so intens that I couldnot believe that it was not real. When we were together it was all okay. But actually it all started rushing when he was away. Still struggling inside with this, is this real or not? What if it is real and I donot give it a chance; and what if it is not real and I give up everything else for it. And here I go again, still writing to give up instead of to forgive.

Yersterday we were speaking about the now of consciousness. And I started to see into this. This feeling of bliss, what E.T. also is speaking about. This must be the same as the 'love between two connected souls'.
It was blessed. Growing up in the illusion of the curse, which did stop a few years ago, I thought I would finally find a blessing in this area. And I did.
If there wouldnot have been reason for him to go away last year, I would never have been able to stop this if this enormous feeling did last. It was a bless to meet him, reaching the 'goal' and loosing it, and for that, being able to stop the inequality. This meeting was my personal goal, and if this personal goal had been reached and seemed not able to be lived in reality, than maybe it isnot real?
Really struggling with this also this year, and finally started yesterday with lists of self-forgiveness with the support of my buddy. I couldnot see the trees through the forest anymore.
If one is living in the middle of this bliss, I understand how hard it is to see this as not real, untill the bubble burst apart, forced to see into the illusion.

There is a lot of information about soulloves and meeting one. It's not all bullshit, every story is about how is meeting a socalled soullove is forcing you to start seeing inside yourself. To see that all that the other is fullfilling inside you is actually missing inside yourself. You cannot complete yourself with another one. So many times it isnot possible to live together in reality (which makes clear that it most takes place in the mind).
But it's not the whole story and ofcourse the information about the soul in general isnot complete. It is not equal. Because is meeting another person not always about this? Every person can take the place of a 'soullove' if it is ment to see inside yourself. But we need this overwhelming feeling to start walking together, to start seeing inside our own created illusions. And this keeps us waiting for the loved one, which keeps us enslaved. Geniaal-genitaal.

I didnot know that this whole feeling wasnot real. I more or less defined myself as feeling so than it seems real. And I also didnot know that the soul wasnot real. I believed that the soul was who I am (this believing stopped some time ago). Actually I wasnot sure if he was my soullove or not. The experience still was some kind of faque, not really clear (because it was not real, so there was something not 'round'). But when he went away it was taken out of reality, so it became more and more a mindstory. I wanted to see him again so badly that I made it more and more important. I wanted him to be a soullove, than he must come back to me, I was veiling myself.
I allowed myself to make myself unequal by creating this believe, and with making myself unequal I couldnot see the unequality in the world, because I was living in it. I wanted to be a blessed one who meets her soullove.

Projection via the eyes. This is giving the rush in the mind.
This is what gives all the tension in the body. Consciousness.
I was always seeying through my eyes and that what I did see, I projected on the other thing, person, animal etc. outside me. Yesterday I was looking at Rose (the quinea pig), and I suddenly saw how I was 'laying my eyes on her'. That's disgusting. I knew I was doing this and I felt quilty about this, but I didnot really see it so I could not stop it. This is what I was always hiding for as a little girl, hiding for the eyes of my mother. No words spoken, but alway the eyes on me, like they were stick on me. But because there were no words, she always pretend that she was 'doing nothing'.
Aren't we all doing this? Laying our eyes on something outside ourselves?
I stopped it, and started to see without projecting on her, but kept it in myself and see in it. This immediately gave space. Space to Rose and space inside myself, and space between Rose and me.
With Rose it was easy, I could see myself in her without resistance.
With something I don't like to see it will be more difficult. (Easy-difficult).
With laying my eyes outside myself, I made myself completely empty, and for that I had to fill myself with objects/persons/life outside me.
Laying in bed the area between the eyes was suddenly relaxing (the place of 'the third eye' if I can still use this word), and this gave relaxing in the area just under the sternum. This being conscious every moment totally cramped me inside.
In februari a cat was speaking about this. Don't see the 'loved one' but see yourself, it's not about him. I letterly wanted to see the loved one all the time, to fill this emptyness that I had created by laying my eyes on him, outside myself. I had to see him again and again to complete myself everytime again.
Enslaved.
The now of consciousness makes us completely enslaved to something outside us.

This is giving the experience of being unsafe, being dependent on that what you lay your eyes on (and on the one who lays the eyes on you). For this we have to start to control; I was controling with my eyes, and probably this is what my mother was doing. Trying to control me with her eyes, because she made her life dependent on (her love for) me.
And I made myself dependent on my love for the illusionary soullove. So I had to control him (which I was not able to ofcourse!).
This being dependent gives feelings of shame, and for this, we have to close our eyes, to stop seeing. To not feel the shame of (allowing ourselves of) being a slave all the time.
This being dependent gives feelings of hopelessness inside. Hopelessness, because of the thinking that we cannot change things, because we made ourselves dependent on that what we lay our eyes on. We have to change something outside ourselves, which is not possible.
I can see this in some thoughts inside which are stored in the intestine: "Het heeft geen zin; Ik kan het niet; Er is niets".

This is what I feel being in the house, that we are relating ourselves to each other. This is what is driving me crazy :-).
There is a lot to forgive to become really free of this. Before I knew that I had to forgive but I didnot really see why. Now I can see, it's all about me. All I see is about myself.
This makes applying self-forgiveness more as a pleasure. Before I only saw it as a enormous mountain of work that had to be done, not knowing where to start, not really seeing what I was doing it for, so not seeing myself.
Start being Selfish.

speechless

"Dus als we onszelf wassen in zelfvergeving en zelfoprechtheid gebruiken om onszelf te observeren--worden we gewaar dat wat we dachten dat zelf was--de geest was--op deze manier--baren we onszelf".

Bernard Poolman

 
The illusion seemed so real that I can hardly breath from seeing into it.
Actually I am speechless.
 
What if everything I ever 'lived for' isnot real?
 
The joke is on me, but I cannot yet see it as a joke.

I notice in myself the resistance against working together.
Using the defenition Sylvie came to in her blog, working together as 'tot gelijke werken'.
This is coming forward out of fear.
Fear for what?
For reactions, meanings, opinions, from others, from myself.
Fear for saying something 'wrong'.
Fear for giving up the ego. For being equal. For not hiding anymore, not able to have secret thoughts anymore, to keep illusions alive. Illusions to hide in, to use as an excuse for not standing up and taking self-responsability.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel resistance against working together as 'tot gelijke werken'.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to fear for reactions, meanings, opinions from others and from myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to fear for saying something wrong.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to fear giving up my ego as the illusion of being special, and for that keeping alive the illusion for wanting to be with 'someone special', especially for me.
I forgive myself that I ave allowed and accepted myself to believe that there is someone out there especially for me.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I am special, that anyone is or could be special.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to keep illusions alive to hide in, to use as an excuse for not standing up and taking self-responsability.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to fear for not being able to have secret thoughts anymore.

And here I go again, I write 'giving up' my ego, instead of forgiving myself as ego as (part of) the mind.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I had to give up my ego, which is actually similar as giving up myself as ego, which I am not able to ofcourse, so I feel resistance against this, which is keeping the ego more alive, instead of seeing that I can forgive myself as ego as (part of) the mind.

To give up is to seperate from it, which has the opposite effect.
To forgive is to become one as and equal to it, which makes me able to embrace myself as ego as mind and stand up in it.

Doubt

Speaking out of an emotion. That is speaking of/as the mind ofcourse.
When the other person I speak to is standing on his own feet, he can listen to me and say to me, Ingrid, you are speaking out of emotions. See into this for yourself. When someone is not standing on own his feet, but living for the love for me, he can use this emotion, to not listen but to use it for his own advantage (of the mind), to keep the connection between us. To keep away myself from self, so the connection will remain. To stay alive via the love for me. Because when I am standing up, the other person has no choice but standing up too, or walk away. And than the connection will be broken.
This is why I stopped speaking out of emotions when I was young. I actually stopped speaking at all about anything that made sense in the house, I only spoke about some practical things that were necessary to speak about. At the moment I am in a similar situation.
I let myself deceive yesterday to speak out an emotion, a disappointment to be more specific, and I fall into this pattern. Now I could see what happened in the past.
This speaking out of emotions was actually because of selfdoubt, I wanted to have some confirmation and I wanted to confirm the other person. Out of fear for loosing. So also to keep the connection between us alive. This reacting in his own advantage on my speaking out of emotions was creating more doubts inside me, instead of confirming myself. Ofcourse, searching for confirmation speaking as the mind was giving more doubts as a confirmation of the mind. And for having more doubts I could not speak as self anymore, because that again 'felt' like lying. The mind was in control. I started to share me as the mind, the other person stept in on this lie, I became angry inside (at myself for letting this happen), which is blaming, and I had create a new reason to not stand up as self, to be busy with this pattern of the mind.
So, speaking out of the mind is always laying aside the self-responsability.
To remain in the same situation, in memory, connected, out of fear for loosing.

But where does this self-doubt starts? Actually directly as a child when the mind comes in?  
It seems like a black hole. Where all judgements are hidden? Judgements that I believed to be true, judgements that I believed to be about me? I run away in the mind from this pain of seperation, so run away from seperation into seperation. Very effective.

When I think I have a choice I am in/as the mind. One and equal as self I have no choice so no doubt.

From day one there were doubts about the situation I am in, it started self-dishonest. Trying to make it honest but still of the mind, so things started turning around and around. Within this the ability to walk through relationship-issues, patterns. Until I could see clearly, there is no choice, there is only one way. Everything that is coming up as a doubt I can see into and apply self-forgiveness to, until I can walk through.

Also these last few blogs seem turning around and around. I cannot see clearly. Self-doubt.

Inbreuk

De gedachte voor eeuwig gevangen te zijn in de verantwoordlijkheid/het zorgen voor de ander (z'n leven), dus de gedachte voor eeuwig gevangen te zijn in de relatie, dus in de mind.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven voor eeuwig gevangen te zijn in de relatie dus in de mind.
Dit denken als inbreuk, inbraak, is misselijk makend.
Niet de persoon maakt me misselijk maar de gedachte dat ik aan een persoon 'vast zit', connected, maakt misselijk.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik vastzit, to be connected, aan een persoon.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb misselijk te worden als gevolg van de gedachte vast te zitten aan een andere persoon.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb inbreuk te maken op mezelf met de gedachte dat ik vastzit aan een andere persoon.
Inbreuk als onderdrukking? Onderdrukking van Zelf door de mind?
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te onderdrukken door de mind door de gedachte vast te zitten aan een andere persoon in de vorm van verantwoordelijk zijn voor het leven van een andere persoon, en daarmee mijzelf als Leven volledig te onderdrukken.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat de andere persoon mij onderdrukt, inbreuk maakt, inplaats van in te zien dat ik als mind mezelf heb onderdrukt.
Inbreuk, daarin zit weer het breken. Inbreken.
Wat is toch dat inbreken? Het breken van de connectie. Maar wat is dan het in?
Iemand wil leven via de liefde voor de ander, welke de ander verantwoordelijk maakt voor zijn/haar leven. Dit is in feite inbreken in de eenheid van de ander, de ander laat inbreken in het een en gelijk zijn als zelf, door een en gelijk te worden met de ander, door te gaan zorgen voor de ander zijn/haar leven, en hiermee het eigen leven als Zelf te onderdrukken en tevens afhankelijk te maken van die ander. De eenheid met Zelf wordt gebroken, splitsing ontstaat (en hier is weer het ont-staan, niet staan als Zelf). Zichzelf toegestaan vast te klikken in de connectie met de ander door zichzelf verantwoordelijk te maken voor het leven van de ander en vice versa. Inbreuk van de ander, toelaten zichzelf te laten splitsen door in de mind te gaan door te gaan zorgen voor de ander en vervolgens de ander nodig te hebben om zelf te leven, dus te gaan 'wachten' op de ander.
Deze connectie weerhoudt van een en gelijk worden als Zelf, en dus volgt hierop de wens en actie de connectie met de ander te willen breken.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat de ander inbreuk kan maken op mij, inplaats van in te zien dat ik de eenheid met/als Zelf als Leven heb toegestaan te laten breken, door te geloven dat ik verantwoordelijk ben voor het leven van de ander en daarmee een connectie, relatie met de ander ben aangegaan welke gelijk staat als een connectie in/als de mind.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te splitsen door te geloven verantwoordelijk te zijn voor het leven van de ander en hiermee afhankelijk te worden van de ander voor mijn eigen leven, wat gelijk staat aan afhankelijk zijn van de mind.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb afhankelijk te worden van de mind om in leven te blijven.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik afhankelijk ben van de mind om in leven te blijven, in plaats van in te zien dat leven in afhankelijkheid van de mind juist leven in splitsing, in breuk is met zelf, gebroken.
Ik als Zelf ben een en gelijk als Leven als de Adem.

"God is with you"

Applying self-forgivenesses, I was asking myself, what am I afraid of for becoming myself?
One thing was that 'nobody wants to be with me anymore'.
And the sentence "God is with you" came up.

That's a complete seperation. God is not with me. God is the Living Word is Life is who I Am.
And I wrote 2 times the word Gos instead of God as a slip of the finger, gos as gossip?
Gossip is with you. Is the word God linked to the word gossip?
Gossip is mindtalk, mindprojection, projection of the mind to another person.
And God did become a huge mindprojection.

Created fear that God doesnot want to be with me, doesnot want a connection with me anymore when I become one and equal as myself. Which is true, there is no connection needed and possible anymore than, because I am one and equal as self as Life.
But I linked this to the thought that I couldnot live than anymore, which is turned around by the mind.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that nobody wants to be with me anymore when I become one and equal as myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I need a connection with God, instead of seeing that God is the Living Word is Life is who I Am.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that God could 'throw me out', out of what, of life? Of paradise?
What is paradise? Didn't paradise come into existence, is ont-staan, out of polarity?
Ontstaan in dutch is niet staan, not standing.
Does paradise not only exist in the mind, as a picture?
So actually I was scared to be thrown out of the mind. And I thought this was life.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to think and believe that the mind is life.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I need God to be with me to be(come) Alive.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to seperate myself from God as The Living Word as who I Am.