Being angry all the time to the person I live with.
Not able to stop, as I see that I follow the same thought every time again, which starts running as a program by every trigger-point.
Applying self-forgiveness is not enough. So what is going on here?
I believe that I am stuck in this, and for I believe this, I attack myself for being so stupid to got stuck in this. And I was busy with this attack as backchat, applying s.f. on me being stupid etc.
Actually, what is before this? Before this I believe something.
What is the agreement I made here in the house?
I made the agreement that we share the house if financial possible. Within this m is able to make a living here in holland, having a job and a place to live to start with, and I am able to stand up in myself while living together with someone, making myself independant of the other person which is in the end independant of the mind. Stopping reactions inside myself. And during this process making myself financial more stable than before.
The agreement is not to stay together forever. I am clear about this from the beginning. I want to live as equals, and finally I see clearly that I do not want to have a full agreement with someone who is not applying s.f., who doesnot know what the mind is. It's not his fault he doesnot know this, absolutely not, there is no information available in his language so how can he know.
I believed that within this it's somehow my responsability to keep him breathing. And within this believe I got stuck in this situation. Which is not. It is my responsibility to give him the chance to make his own living as far as I am able to, and to support him in this. Within this he can stay on his own feet practically, and this is a starting-point to live. And I can stay on my own feet by stopping my reactions inside myself, which is a starting-point to live. This makes us roommates, taking care of the practicall living in the house together, and within this supporting each other to stand up, each in our own stage of process.
That's it for the moment. No relationships, no sexual arrousing. Standing alone.
So taking this back to self. The angryness is coming up again this morning, not projected on the other person but on myself. For everything I have allowed and accepted in myself. For the whole fuck-up created by Anu in this world. I can be angry, but I am still responsible to stop this abusive life. I can be angry, I let the angryness merge inside myself and within this it disappears; it becomes a strength to stand up in. I do not have to run away for my own angryness anymore, it's not killing me (or others). I can breathe within it. It's a stop, till here no further. No further with this abusive life of allowing myself to be suppressed within a belief. No matter where or with who I live.
The question that is coming up from time till time is, how could I have been able to stand up in this before? When Anu was still in control? We gave him that control, and here I miss something. I do not see how I could have stand up in this earlier. Which means, I do not see how this enslavement started.
Is this question relevant? In the end yes. For the moment, no. I stop this being enslaved and within this it becomes clear how I am able to stand up in this. Which will probably clearify how I could have done this anytime, as every human being. Stopping the guilt, which is coming forward out of polarity.
This belief of being stuck in this is coming forward out of the supression of myself as a female. And this was veiling the real suppression, being supressed by the mind-system. Keeping me busy with relation-ships issues. Enslaved to relationship-issues. Which is influencing the thyroid-gland. Suppressing the speaking up of the female; believing that she has to take care for the child, for the man, for life for everyone except for herself. I am taking the oligo-plant fucus. The oligo-plant is removing the blockage between intra-cellulair and extra-cellulair. It's actually recovering the communication inside the body on a specific area, in this case on the hormonal area. The thyroid-gland has a central function in the hormonal area and in the whole homeostase. First two days I started extremely reacting on everything m was doing; after this we both saw, this is not it, this is not how we want to live. Take it back to self. Me standing up as self, speaking for what is best for all, responsible for life as myself but not responsible for breathing someone alive but myself. I can only breathe myself alive. I am not an oxygen apparatus.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I am an oxygen apparatus.
Which is actually the navel-string. Mother to child. Which repeats itself in relationships.
The thyroid works mainly on the mitichondrien. Mitochondrien are the little organs that regulate the energy in the cell; burning from nutrients gives energie. The mitochondrien are 100 % passed by the dna of the mother. (The nucleus are 50% passed by the dna of the father and 50% by the dna of the mother). Within this, there must be a bunch of loaded energy as information inherited within this cells, as this is never cleaned up. On physical level: the free radicals which pollute the body, works on the mitochondrien, so free radicals/pollution as pollution of thoughts, feelings and emotions also works on the mitochondrien).
This is what I experience as the suppressing of woman, the loaded energy inherited by the mother. It is to me to clean the cells from the loading. Which is happening at the moment. The loading is coming up, the information of the cell is given free by recovering the communication between intra- and extra-cellulair. The fucus supports the free-giving of the cells from the loaded information in the mitochondrien, especially located in coherence with the thyriod-gland. (Oligo-plant contains minerals and trace elements which are directing the enzymatic functions which are directing the whole (organ)functions of the organism).
Directing the enzymatic functions within the organism which is supporting direction myself as Life.
It is to me to see the information, to stop the reactions on it, as this is attacking myself on the information that is located within the cells, inherited by - in the this case - the mother, and to apply self-forgiveness on it and stand up in it.
To free the body from the loaded information, so the body can function as oneness as life by free communication between the cells, by free communication intra- and extracellulair, directing the processes that are necessary as life. Same within as without; I free myself from loaded information, so I can function as oneness as life by free communication between me and other life, by free commonunication within and without myself, directing the processes that are necessary as life as breath.
This is what I see as my responsibility. To clean the bloodlines within myself.
And this is what I am working on for years and years, not passing this through by giving birth to children but stopping this information within myself, cleaning the blood-lines. To stand up in myself and give birth to myself as live from the physical.
Within Desteni I finally find the support and information to complete this process, as before there was always something missing: MYSELF!
That's the Agreement: cleaning the bloodlines within myself, which makes me able to stand up as Self as Life as what is best for All Life.
Posts tonen met het label desteni. Alle posts tonen
Posts tonen met het label desteni. Alle posts tonen
woensdag 28 maart 2012
donderdag 5 januari 2012
Free choice and money
It's not the situation that is keeping me into resistance, it's the free choice of the mind, or actually the mind who thinks there is a free choice, that is splitting me up every day.
As soon as the situation optional changes, my mind differs it's view. And if I agree with the situation, I can live in it. (I am not speaking about situations where the physical is suffering or where other abuse is happening - except my own abuse in/as the mind lol).
So, the free choice, which is actually not a real free choice because it's in and as the mind, is giving the suffering. And the resistance/suffering that is coming up is because I (as the mind) donot want to give up this free choice that is not even real. How mixed up is that.
To come through this resistance, I have to take this 'seriously'. If I am just knowing that it's not real and want to push myself through without caring for myself, I will create more resistance. So, taking it seriously, not as being real as something that must remain in reality, but as being real as it have been remained for a long time as who I am. If I donot take care of this as a part of that I've become, I throw myself of my own feet. That's what I usually did, just throw everything away because it is not real. I saw this as the only way to get out of the illusion; this was the only way I knew to not get stricked in a situation. But with stepping out of every situation I still get stricked in the situation in my own mind. And I need to get away everytime I feel I got stricked, which is actually stricked in/as the mind. Survival-mode, running away to survive in a system based on/as the mind. It still makes me dependent on the situation, because I have to step out of it. In the end this gives isolation, because every situation will get stricked me as I have build up this pattern inside myself. So I create these 'stricking' situations by running away, like a string that is getting more narrow everytime I try to get out. And the possability to step out of the situation, that is the 'free choice' that I created for myself.
Another point I see is that I didnot want to see into things, because I believed that if I see a point, it will remain forever. I have done many s.f. on aspects of being together in the house, related to going away and related to staying. One day I really believed to go away and next day I really believed to stay. Seeing into the thoughts, feelings and emotions didnot make them reality. It's turned around; not seeing into the mind is giving the mind a chance to recreate the old patterns, to make them reality.
The other reason that I am creating so much stress as conflict inside myself is because of the money. The idea of not being financial independant anymore is freaking me out at the moment.
So, two points that created conflict:
Free choice, which is in/as the mind
Money, which is in/as the mind.
This two aspects take away all freedom;
I allowed to let these two aspects take away all freedom.
That's funny isn't it, free choice, which we see as freedom, takes away all freedom.
Money, where we need to buy freedom with, takes away all freedom.
The sad situation of the world we accepted and allowed ourselves to live in.
Under this there is a lack of self-trust. Not knowing how to change things and for that, not daring to see into the options; "I donot want to see into what I am not able change: myself".
Free choice is not directing me as self but it's protecting me in a world of seperation, which keeps me away of self-will. Free choice is the seperation, and within this seperation this free choice as seperation seems the only way to survive, survival of/as/in the mind by creating an illusion of freedom to survive in the prison of our own mind. The mind is living by the sake of free choice, and to continue in/as the mind the free choice has to be continued, otherwise I as the mind disappear.
(Thanks to Marlin and Marcus for the vlogs that supported me to see into this).
http://www.desteniiprocess.com/
To see how you can become able to change yourself to change the world
http://www.equalmoney.org/
To support a world in equality, starting with equal money for everyone.
As soon as the situation optional changes, my mind differs it's view. And if I agree with the situation, I can live in it. (I am not speaking about situations where the physical is suffering or where other abuse is happening - except my own abuse in/as the mind lol).
So, the free choice, which is actually not a real free choice because it's in and as the mind, is giving the suffering. And the resistance/suffering that is coming up is because I (as the mind) donot want to give up this free choice that is not even real. How mixed up is that.
To come through this resistance, I have to take this 'seriously'. If I am just knowing that it's not real and want to push myself through without caring for myself, I will create more resistance. So, taking it seriously, not as being real as something that must remain in reality, but as being real as it have been remained for a long time as who I am. If I donot take care of this as a part of that I've become, I throw myself of my own feet. That's what I usually did, just throw everything away because it is not real. I saw this as the only way to get out of the illusion; this was the only way I knew to not get stricked in a situation. But with stepping out of every situation I still get stricked in the situation in my own mind. And I need to get away everytime I feel I got stricked, which is actually stricked in/as the mind. Survival-mode, running away to survive in a system based on/as the mind. It still makes me dependent on the situation, because I have to step out of it. In the end this gives isolation, because every situation will get stricked me as I have build up this pattern inside myself. So I create these 'stricking' situations by running away, like a string that is getting more narrow everytime I try to get out. And the possability to step out of the situation, that is the 'free choice' that I created for myself.
Another point I see is that I didnot want to see into things, because I believed that if I see a point, it will remain forever. I have done many s.f. on aspects of being together in the house, related to going away and related to staying. One day I really believed to go away and next day I really believed to stay. Seeing into the thoughts, feelings and emotions didnot make them reality. It's turned around; not seeing into the mind is giving the mind a chance to recreate the old patterns, to make them reality.
The other reason that I am creating so much stress as conflict inside myself is because of the money. The idea of not being financial independant anymore is freaking me out at the moment.
So, two points that created conflict:
Free choice, which is in/as the mind
Money, which is in/as the mind.
This two aspects take away all freedom;
I allowed to let these two aspects take away all freedom.
That's funny isn't it, free choice, which we see as freedom, takes away all freedom.
Money, where we need to buy freedom with, takes away all freedom.
The sad situation of the world we accepted and allowed ourselves to live in.
Under this there is a lack of self-trust. Not knowing how to change things and for that, not daring to see into the options; "I donot want to see into what I am not able change: myself".
Free choice is not directing me as self but it's protecting me in a world of seperation, which keeps me away of self-will. Free choice is the seperation, and within this seperation this free choice as seperation seems the only way to survive, survival of/as/in the mind by creating an illusion of freedom to survive in the prison of our own mind. The mind is living by the sake of free choice, and to continue in/as the mind the free choice has to be continued, otherwise I as the mind disappear.
(Thanks to Marlin and Marcus for the vlogs that supported me to see into this).
http://www.desteniiprocess.com/
To see how you can become able to change yourself to change the world
http://www.equalmoney.org/
To support a world in equality, starting with equal money for everyone.
maandag 12 december 2011
zelfvergevingen pool nr1 - hoop en wanhoop
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat pool nr1 terugkomt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de hoop te creeren dat pool nr1 terugkomt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb deze hoop te creeren om mezelf in leven te houden.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf in leven te houden met een gevoel van hoop.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf afhankelijk te maken van een gevoel van hoop dus van de mind.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf afhankelijk te maken van pool nr1 door mezelf in leven te houden met de hoop dat hij terugkomt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb teleurgesteld te zijn dat pool nr1 niet naar mij is toegekomen terwijl hij wel terug naar Nederland is gekomen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb beledigd te zijn dat pool nr1 niet naar mij is toegekomen terwijl hij wel terug naar Nederland is gekomen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dat wat ik zag in pool nr1, te projecteren op hem inplaats van in te zien dat alles wat ik zie over mezelf gaat, en dus mezelf te ledigen door dat wat over mezelf gaat buiten mezelf te leggen waardoor ik ga zitten wachten tot de ander terugkomt met dat wat ik op de ander geprojecteerd heb, zodat ik weer heel kan worden, in plaats van in te zien dat ik hem niet nodig heb om heel te worden; alles wat ik zie in hem gaat over mezelf, ik kan mezelf een als en gelijk aan datgene maken wat ik zie in hem en daarmee een en gelijk als mezelf worden, inplaats van hem nodig te hebben om heel te worden, alsof ik een halfje zou zijn.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een halfje ben, in plaats van in te zien dat ik mezelf tot een halfje gemaakt heb door te geloven dat de mind en dus ook de lege plaats in de mind echt is.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een ziel ben die vervolmaakt moet worden, en dat deze vervolmaking voor mij eruit bestond een te worden met een andere ziel, de zogenaamde tweelingziel, in plaats van in te zien dat de ziel niet echt is maar slechts een opslag van informatie.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een opslag van informatie was.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf heel te willen maken met informatie.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te gaan geloven in het bestaan van een tweelingziel als oplossing voor het feit dat ik nooit iets heb begrepen van relaties, en door het concept van de tweelingziel kon ik er iets zinnigs van maken.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het concept van de tweelingziel en dus het vinden van de tweelingziel tot de zin van mijn leven gemaakt heb, dit door gebrek aan zin in/als het leven alleen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb geen zin in het leven te zien en in het leven te hebben, in plaats van in te zien dat ik een en gelijk als Leven Ben, en dus geen zin hoef te zoeken en vinden want ik ben de Zin.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de zin te koppelen aan het woord sin, en hiermee mezelf te definieren als sin, zonde en dus als mind, wat alleen kan worden 'opgeheven' met een tegenpool die ik gevonden wilde hebben in pool nr1; plus en min heffen elkaar op zodat de zonde wegvalt, in plaats van in te zien dat ik als zelf de mind als zonde kan vergeven en daarmee niet afhankelijk ben van de ander, van de tegenpool.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ander waarmee ik een relatie aanga als tegenpool te zien, waarmee ik mezelf tegenover hem plaats, trachtend samen een te worden, in plaats van naast hem te staan een als en gelijk aan mezelf.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven deze zonde alleen te kunnen opheffen met de tegenpool in de polariteit als sex; hierbij vindt de samensmelting plaats en wordt plus en min even een; het opheffen van het geloof in de zonde waardoor we gekomen zijn, door de sexualiteit.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te wanhopen dat en als pool nr1 niet terug zou komen, dus dat mijn tegenpool niet terug zou komen, ik dus niet mijn eigen zonde op zou kunnen heffen en voor eeuwig als halfje door het leven als hel als mind zou moeten gaan, in plaats van in te zien dat ik de polariteit niet hoef op te heffen met een tegenpool maar dat ik mezelf kan vergeven mezelf te hebben toegestaan een en gelijk als de mind als zonde te worden en hiermee een leven in de hel te creeren waarmee ik mijzelf (en anderen) als leven volledig heb onderdrukt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te definieren als sexueel en daarmee mezelf een enorme druk heb opgelegd in het vinden van een geschikte partner, in het 'goed' eruit moeten zien, in het najagen van dat waar mijn verlangens mij toe aanzetten, in de angst om het niet vinden van een geschikte partner om sex mee te hebben en dus de polariteit als zonde op te kunnen heffen, in het gelijkmaken van sex als zin van het leven en daarmee altijd in staat moeten zijn tot sexueel contact wat absoluut niet lukte, en daarmee een angst creerend van het voorbij gaan van een 'kans' als ik niet op het juiste moment in staat zou zijn tot sexueel contact door last van mijn darmen te hebben.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn dikke darm te gebruiken als 'grensbewaker', als seinpaal (?) van het onderdrukken van mezelf.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn dikke darm te misbruiken door deze te laten verkrampen iedere keer dat ik in de mind verdwijn.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de lobben van mijn dikke darm als opslagplaats te gebruiken voor de geheimen van mijn mind, en vervolgens mijn dikke darm opnieuw te misbruiken door boos te worden dat de darm zich 'verzet' tegen deze bullshit door te verkrampen, te vertragen en te verlammen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn darm alle emotionele bullshit te laten verwerken in plaats van dit zelf als zelf te vergeven en de dikke darm alleen de eigen functie te laten vervullen, namelijk het uitscheiden van onverteerbaar voedsel, de reabsorptie van vocht en het opnemen van enkele voedingsnutrienten.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijzelf als leven te onderdrukken door te hopen dat pool nr1 terugkomt als 'bron van leven', terwijl ik tegelijkertijd angst ervoer dat hij werkelijk terug zou komen en ik alles op zou geven om met hem te kunnen zijn, dus mezelf op zou geven om met hem te kunnen zijn, niet in staat weerstand te bieden tegen de 'ongelooflijke' aantrekkingskracht van de tegenpolen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren over het loslaten van de ervaring van het samenkomen van twee tegenpolen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te onderdrukken door te geloven ten alle tijden bestand te moeten zijn tegen deze ingelooflijke energie die vrijkomt bij het samenkomen van tegenpolen in en als de mind, terwijl ik zo moe ben en telkens ervaar dat ik er niet tegen bestand ben, dat het me verkrampt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een minderwaardigheidsgevole te creeren omdat ik merkte dat ik niet bestand ben tegen deze energiegolven, en daardoor wanhoop heb gecreeerd door me af te vragen of het me zal lukken hierin op te staan/te blijven staan.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik mezelf zo 'sterk' zou kunnen maken dat ik samen kon leven met mijn tegenpool, en daarmee zowel mijn levensdoel als mijn persoonlijke wens kon vervullen, namelijk een en gelijk worden als leven en samenleven met de liefde van mijn leven, in plaats van in te zien dat deze twee niet samen zullen gaan, aangezien 1 zich in en als de mind bevindt en 1 alleen als zelf gerealiseerd zal kunnen worden.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren om het feit dat ik de stap om te doen wat het beste is voor alles en iedereen al gezet heb, en daarmee de weg naar de liefde van mijn leven als mind heb afgesloten, dus de backdoor is al dicht, deze bevindt zich alleen nog in mijn mind.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijzelf en pool nr1 heb doen geloven dat we dit jaar samen zouden komen, dat ik zou 'wachten', terwijl ik vorig jaar al zoveel nervositeit en 'haast' ervoer, waarin me al duidelijk werd dat er geen tijd meer was om langer in deze ervaring te vertoeven.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hoop te creeren dat deze ontmoeting met pool nr1 zich voort kon zetten in het wandelen in agreement met onszelf, naast elkaar.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen dat ik hoop gecreeerd heb dat pool nr1 en ik naast elkaar konden wandelen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen dat ik niet op hem gewacht heb, dat ik me dus schuldig voel dat ik in beweging ben gekomen op weg naar mezelf, alle leven in consideratie nemend.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat de ondersteuning op afstand minder waard is dan het leven naast elkaar.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik iets aan deze situatie had kunnen veranderen, dat ik een 'keus' had hierin, en me dus schuldig voel dat ik een andere keus heb gemaakt dan datgene wat ik had gezegd, nl op hem wachten.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik 'de waarheid' sprak vorig jaar, en hem beschuldigde van liegen, terwijl ik zelf als mind ook aan het liegen was.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nog steeds angst te ervaren dat ik de verkeerde keus maak en/of heb gemaakt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nog steeds te geloven dat ik een keus had/heb, terwijl er geen keus is in het doen wat het beste is voor alles en iedereen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nog te twijfelen over het opgeven van mijn persoonlijke verlangens, in plaats van in te zien dat deze alleen een als en gelijk aan mezelf worden door ze te vergeven, stuk voor stuk, totdat ik een als en gelijk ben aan mezelf en er geen persoonlijke verlangens meer los van mij bestaan.
Oftewel, het is een proces dat niet vandaag klaar is, dus ook de twijfels zijn niet vandaag verdwenen als sneeuw voor de zon.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de hoop te creeren dat pool nr1 terugkomt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb deze hoop te creeren om mezelf in leven te houden.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf in leven te houden met een gevoel van hoop.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf afhankelijk te maken van een gevoel van hoop dus van de mind.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf afhankelijk te maken van pool nr1 door mezelf in leven te houden met de hoop dat hij terugkomt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb teleurgesteld te zijn dat pool nr1 niet naar mij is toegekomen terwijl hij wel terug naar Nederland is gekomen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb beledigd te zijn dat pool nr1 niet naar mij is toegekomen terwijl hij wel terug naar Nederland is gekomen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dat wat ik zag in pool nr1, te projecteren op hem inplaats van in te zien dat alles wat ik zie over mezelf gaat, en dus mezelf te ledigen door dat wat over mezelf gaat buiten mezelf te leggen waardoor ik ga zitten wachten tot de ander terugkomt met dat wat ik op de ander geprojecteerd heb, zodat ik weer heel kan worden, in plaats van in te zien dat ik hem niet nodig heb om heel te worden; alles wat ik zie in hem gaat over mezelf, ik kan mezelf een als en gelijk aan datgene maken wat ik zie in hem en daarmee een en gelijk als mezelf worden, inplaats van hem nodig te hebben om heel te worden, alsof ik een halfje zou zijn.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een halfje ben, in plaats van in te zien dat ik mezelf tot een halfje gemaakt heb door te geloven dat de mind en dus ook de lege plaats in de mind echt is.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een ziel ben die vervolmaakt moet worden, en dat deze vervolmaking voor mij eruit bestond een te worden met een andere ziel, de zogenaamde tweelingziel, in plaats van in te zien dat de ziel niet echt is maar slechts een opslag van informatie.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een opslag van informatie was.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf heel te willen maken met informatie.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te gaan geloven in het bestaan van een tweelingziel als oplossing voor het feit dat ik nooit iets heb begrepen van relaties, en door het concept van de tweelingziel kon ik er iets zinnigs van maken.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het concept van de tweelingziel en dus het vinden van de tweelingziel tot de zin van mijn leven gemaakt heb, dit door gebrek aan zin in/als het leven alleen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb geen zin in het leven te zien en in het leven te hebben, in plaats van in te zien dat ik een en gelijk als Leven Ben, en dus geen zin hoef te zoeken en vinden want ik ben de Zin.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de zin te koppelen aan het woord sin, en hiermee mezelf te definieren als sin, zonde en dus als mind, wat alleen kan worden 'opgeheven' met een tegenpool die ik gevonden wilde hebben in pool nr1; plus en min heffen elkaar op zodat de zonde wegvalt, in plaats van in te zien dat ik als zelf de mind als zonde kan vergeven en daarmee niet afhankelijk ben van de ander, van de tegenpool.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ander waarmee ik een relatie aanga als tegenpool te zien, waarmee ik mezelf tegenover hem plaats, trachtend samen een te worden, in plaats van naast hem te staan een als en gelijk aan mezelf.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven deze zonde alleen te kunnen opheffen met de tegenpool in de polariteit als sex; hierbij vindt de samensmelting plaats en wordt plus en min even een; het opheffen van het geloof in de zonde waardoor we gekomen zijn, door de sexualiteit.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te wanhopen dat en als pool nr1 niet terug zou komen, dus dat mijn tegenpool niet terug zou komen, ik dus niet mijn eigen zonde op zou kunnen heffen en voor eeuwig als halfje door het leven als hel als mind zou moeten gaan, in plaats van in te zien dat ik de polariteit niet hoef op te heffen met een tegenpool maar dat ik mezelf kan vergeven mezelf te hebben toegestaan een en gelijk als de mind als zonde te worden en hiermee een leven in de hel te creeren waarmee ik mijzelf (en anderen) als leven volledig heb onderdrukt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te definieren als sexueel en daarmee mezelf een enorme druk heb opgelegd in het vinden van een geschikte partner, in het 'goed' eruit moeten zien, in het najagen van dat waar mijn verlangens mij toe aanzetten, in de angst om het niet vinden van een geschikte partner om sex mee te hebben en dus de polariteit als zonde op te kunnen heffen, in het gelijkmaken van sex als zin van het leven en daarmee altijd in staat moeten zijn tot sexueel contact wat absoluut niet lukte, en daarmee een angst creerend van het voorbij gaan van een 'kans' als ik niet op het juiste moment in staat zou zijn tot sexueel contact door last van mijn darmen te hebben.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn dikke darm te gebruiken als 'grensbewaker', als seinpaal (?) van het onderdrukken van mezelf.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn dikke darm te misbruiken door deze te laten verkrampen iedere keer dat ik in de mind verdwijn.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de lobben van mijn dikke darm als opslagplaats te gebruiken voor de geheimen van mijn mind, en vervolgens mijn dikke darm opnieuw te misbruiken door boos te worden dat de darm zich 'verzet' tegen deze bullshit door te verkrampen, te vertragen en te verlammen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn darm alle emotionele bullshit te laten verwerken in plaats van dit zelf als zelf te vergeven en de dikke darm alleen de eigen functie te laten vervullen, namelijk het uitscheiden van onverteerbaar voedsel, de reabsorptie van vocht en het opnemen van enkele voedingsnutrienten.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijzelf als leven te onderdrukken door te hopen dat pool nr1 terugkomt als 'bron van leven', terwijl ik tegelijkertijd angst ervoer dat hij werkelijk terug zou komen en ik alles op zou geven om met hem te kunnen zijn, dus mezelf op zou geven om met hem te kunnen zijn, niet in staat weerstand te bieden tegen de 'ongelooflijke' aantrekkingskracht van de tegenpolen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren over het loslaten van de ervaring van het samenkomen van twee tegenpolen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te onderdrukken door te geloven ten alle tijden bestand te moeten zijn tegen deze ingelooflijke energie die vrijkomt bij het samenkomen van tegenpolen in en als de mind, terwijl ik zo moe ben en telkens ervaar dat ik er niet tegen bestand ben, dat het me verkrampt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een minderwaardigheidsgevole te creeren omdat ik merkte dat ik niet bestand ben tegen deze energiegolven, en daardoor wanhoop heb gecreeerd door me af te vragen of het me zal lukken hierin op te staan/te blijven staan.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik mezelf zo 'sterk' zou kunnen maken dat ik samen kon leven met mijn tegenpool, en daarmee zowel mijn levensdoel als mijn persoonlijke wens kon vervullen, namelijk een en gelijk worden als leven en samenleven met de liefde van mijn leven, in plaats van in te zien dat deze twee niet samen zullen gaan, aangezien 1 zich in en als de mind bevindt en 1 alleen als zelf gerealiseerd zal kunnen worden.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren om het feit dat ik de stap om te doen wat het beste is voor alles en iedereen al gezet heb, en daarmee de weg naar de liefde van mijn leven als mind heb afgesloten, dus de backdoor is al dicht, deze bevindt zich alleen nog in mijn mind.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijzelf en pool nr1 heb doen geloven dat we dit jaar samen zouden komen, dat ik zou 'wachten', terwijl ik vorig jaar al zoveel nervositeit en 'haast' ervoer, waarin me al duidelijk werd dat er geen tijd meer was om langer in deze ervaring te vertoeven.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hoop te creeren dat deze ontmoeting met pool nr1 zich voort kon zetten in het wandelen in agreement met onszelf, naast elkaar.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen dat ik hoop gecreeerd heb dat pool nr1 en ik naast elkaar konden wandelen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen dat ik niet op hem gewacht heb, dat ik me dus schuldig voel dat ik in beweging ben gekomen op weg naar mezelf, alle leven in consideratie nemend.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat de ondersteuning op afstand minder waard is dan het leven naast elkaar.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik iets aan deze situatie had kunnen veranderen, dat ik een 'keus' had hierin, en me dus schuldig voel dat ik een andere keus heb gemaakt dan datgene wat ik had gezegd, nl op hem wachten.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik 'de waarheid' sprak vorig jaar, en hem beschuldigde van liegen, terwijl ik zelf als mind ook aan het liegen was.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nog steeds angst te ervaren dat ik de verkeerde keus maak en/of heb gemaakt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nog steeds te geloven dat ik een keus had/heb, terwijl er geen keus is in het doen wat het beste is voor alles en iedereen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nog te twijfelen over het opgeven van mijn persoonlijke verlangens, in plaats van in te zien dat deze alleen een als en gelijk aan mezelf worden door ze te vergeven, stuk voor stuk, totdat ik een als en gelijk ben aan mezelf en er geen persoonlijke verlangens meer los van mij bestaan.
Oftewel, het is een proces dat niet vandaag klaar is, dus ook de twijfels zijn niet vandaag verdwenen als sneeuw voor de zon.
maandag 28 november 2011
To break and being self-honest / equal money
To break, until we see at what point we are self-dishonest.
To see the point, so we can start to forgive and stand up in it. Which contains that we let go this point that we were covering. Covering because we were holding on to some illusion that we didnot want to let go. So the mind is scared for doing this, for letting go, and for this, it is turning around the experience. It gives the illusion that if we see into the specific point, we are stuck in it forever. And ofcourse we don't want that, we experience we are already stuck forever in the mind and we donot like that. So we walk away from seeing into the point, joked by our own mind, still stuck forever. But at the same time we want to be free from the prison of the mind, and the only thing that makes us free is to see into the point; this is giving friction. We want to be free and for this we are breaking until we see the point. And the running away is stimulating this breaking because it keeps us away from seeing but actually we want to see. If we donot see into the points, this pattern is going on and on, creating more and more friction as energy, breaking more and more, also the fysical, as seen in the world, out of frustration of being stuck in this pattern.
The breaking is a signal of not being self-honest. Of not seeing into what is real. When we see into the point, there is a relieve. The fear is much less than we thought it would be, actually the fear is gone, because we see the point as it is, without the mind turning this around. And we can start to apply self-forgiveness, untill we are free to walk through this point.
The more self-honest we are, the less breaking we need.
I was breaking because I would be dependent on (some amount of) the money of another person in future. Even in future, not already 'now'. But the prospect of being this in future made me very nervous. I started to react on the other person more and more. For seeing into this I had to let go some illusions, I had to see that I was turning around things. Being 'together' for the money/house is not 'working' when one person actually wants a relationship and one person not. Than there is developping a fairtrade between 'love' and money. This gives conditions, and to come out of this conditions I started to break (and probably the other person too). I had to stand up in myself, to see that I have to stay on my own feet. That's what I really want. When I stay on my own feet I can support another person, and I can be supported when needed. Unconditionally.
Equal money.
I donot know from experience how it is to have no home and food.
Still also here it is easy to see how everything is depending on money. This breaking I did myself is a small example, which can be large when living in a situation totally dependent on the money of another person, having children, house, a car. And actually for myself it was also not small, it was huge, growing up in this and stipulating all decisions on the background, the fairtrade of love and money. It made me totally ineffective. Stipulating, bepalend, be-palen-d. Ahum. Which was the consequence; the circle is round.
Last seven years I saw in myself that every worry I had I could bring back to money. Especially when the house is too expensive and the money is just not enough.
At the moment I cannot wright out other examples of unequal money, so I leave that for now. But they are uncountable; everyone can see some examples inside themselves.
So we donot have to see very far to become aware that also in the capitalist countries the money is keeping us enslaved: making worries to get it or making worries to not 'loose' it.
Be one vote for an equal money system to give all live included yourself the chance to free Self:
http://www.equalmoneysystem.org/
http://www.desteni-geld.net/
To see the point, so we can start to forgive and stand up in it. Which contains that we let go this point that we were covering. Covering because we were holding on to some illusion that we didnot want to let go. So the mind is scared for doing this, for letting go, and for this, it is turning around the experience. It gives the illusion that if we see into the specific point, we are stuck in it forever. And ofcourse we don't want that, we experience we are already stuck forever in the mind and we donot like that. So we walk away from seeing into the point, joked by our own mind, still stuck forever. But at the same time we want to be free from the prison of the mind, and the only thing that makes us free is to see into the point; this is giving friction. We want to be free and for this we are breaking until we see the point. And the running away is stimulating this breaking because it keeps us away from seeing but actually we want to see. If we donot see into the points, this pattern is going on and on, creating more and more friction as energy, breaking more and more, also the fysical, as seen in the world, out of frustration of being stuck in this pattern.
The breaking is a signal of not being self-honest. Of not seeing into what is real. When we see into the point, there is a relieve. The fear is much less than we thought it would be, actually the fear is gone, because we see the point as it is, without the mind turning this around. And we can start to apply self-forgiveness, untill we are free to walk through this point.
The more self-honest we are, the less breaking we need.
I was breaking because I would be dependent on (some amount of) the money of another person in future. Even in future, not already 'now'. But the prospect of being this in future made me very nervous. I started to react on the other person more and more. For seeing into this I had to let go some illusions, I had to see that I was turning around things. Being 'together' for the money/house is not 'working' when one person actually wants a relationship and one person not. Than there is developping a fairtrade between 'love' and money. This gives conditions, and to come out of this conditions I started to break (and probably the other person too). I had to stand up in myself, to see that I have to stay on my own feet. That's what I really want. When I stay on my own feet I can support another person, and I can be supported when needed. Unconditionally.
Equal money.
I donot know from experience how it is to have no home and food.
Still also here it is easy to see how everything is depending on money. This breaking I did myself is a small example, which can be large when living in a situation totally dependent on the money of another person, having children, house, a car. And actually for myself it was also not small, it was huge, growing up in this and stipulating all decisions on the background, the fairtrade of love and money. It made me totally ineffective. Stipulating, bepalend, be-palen-d. Ahum. Which was the consequence; the circle is round.
Last seven years I saw in myself that every worry I had I could bring back to money. Especially when the house is too expensive and the money is just not enough.
At the moment I cannot wright out other examples of unequal money, so I leave that for now. But they are uncountable; everyone can see some examples inside themselves.
So we donot have to see very far to become aware that also in the capitalist countries the money is keeping us enslaved: making worries to get it or making worries to not 'loose' it.
Be one vote for an equal money system to give all live included yourself the chance to free Self:
http://www.equalmoneysystem.org/
http://www.desteni-geld.net/
woensdag 23 november 2011
Erg
Het woord erg. Ik heb 'erg' veel woorden gekoppeld aan het woord erg. Door iets erg te vinden, durf ik er niet meer in te zien. Het was simpel-weg 'te erg'. Ogen sluiten, gezicht afkeren naar rechts, bam in de mind.
Een vertaling van 'ik vind het erg' is 'I do mind". I am doing the mind; ik doe de mind.
Dus iets erg vinden is de mind doen. Ik doe een oordeel, ik plaats een oordeel (het erg vinden), en leef vervolgens dit oordeel, is dit oordeel als de mind doen.
Waar heb ik het woord erg aan gekoppeld?
Eng - Ing
Erg is eng, zo eng dat ik er niet durfde in te zien.
Eng zag ik gelijk gekoppeld aan Ing. Dus erg is eng is Ing is zo eng dat ik er niet durfde in te zien, in Ing, dus in mezelf.
Moeder
Gekoppeld aan moeder, aan de situatie met moeder. Zo erg dat ik er niet in durfde te zien (zie vorige blog).
"Het is te erg". Verraad. Dus moeder wordt weg geduwd, en daarmee duw ik mezelf weg, de gelijkenis.
En zie ik niet in hoe ik het patroon voortzet in mezelf als zelf-verraad, en dus mezelf constant bevestig in zelf-verraad is bevestigen in/als de mind.
Er - Hier
Erg gekoppeld aan er, hier. Dus Hier is erg, zo erg dat ik niet durf te zien, niet durf hier te zijn.
Dus niet zien, niet hier zijn, dus waar ben ik, daar, in de mind.
Ergens-nergens
Het is ergens het is nergens, het moet ergens zijn maar waar? 'Het' als 'het zien' als ikzelf? Ik moet ergens zijn maar waar? Ik ben ergens ik ben nergens. Welke meteen brengt naar de volgende:
Weg
Ik ben weg, weg in de mind.
Iedere keer dat ik iets 'erg vind', haal ik dit hele patroon omhoog, met als eindresusultaat dat ik mezelf verraad (weg in de mind) en hiermee een situatie gereflecteerd krijg waarin ik me zelf verraad. Waarmee ik dezelfde ervaring van 'het is te erg' herhaal. En zonder werkelijk in dit patroon te zien wat 'te erg' was, kom ik in de gekoppelde emoties terecht, wat inhoudt dat het zo erg is dat ik schrik, me afkeer, stop met ademen, en uiteindelijk helemaal weg ben in de mind. Ik weiger te leven als Zelf. En dat label ik als 'erg'.
Opnieuw heb ik mezelf verraden door helemaal in de mind te verdwijnen, wat 'te erg' is, dus weer het oordeel met de hele lading eraan vast in 'werking stelt', etc.
Bovendien ging ik, door niet een en gelijk als mezelf te staan door constant te oordelen, ieder zelf-verraad van de ander op mezelf betrekken, als verraad van mezelf door de ander in plaats van te zien dat ik mezelf verraadde in de situatie gereflecteerd in de ander, en hiermee de verantwoordelijkheid voor de ander op me nemen door te proberen de ander te laten inzien wat die gedaan had in plaats van zelf in zelf te zien, waarmee ik hetzelfde patroon bevestig namelijk dat ik afhankelijk ben van de ander dus van de mind (zie ook vorige blog) dus van zelfverraad.
Oei nu zie ik het:
met dit patroon heb ik mezelf afhankelijk gemaakt van zelfverraad.
Dus houd ik het in stand om in leven (als mind) te blijven.
Als ik in het patroon zie, in de patron, de baas als de mind, zie ik hoe het is opgebouwd en kan ik het gaan stoppen; ik kan gelijk gaan staan als de mind en baas in eigen huis worden, zelfbewegend in het fysiek.
Als een vorm van verraad zich opnieuw voordoet, als iemand zichzelf verraadt, zie ik dat iemand zichzelf verraadt. Ik zie hoe enorm weids verbreid dit verraad is in de wereld, dus ja, het komt nog veelvuldig voor.
Ik stop deelname hierin door te stoppen met beschuldigen hiervan, door te stoppen met iets erg te vinden, door te stoppen met mijzelf afhankelijk te houden van de ander van de mind, door te stoppen met mezelf te beschuldigen van zelfverraad en door te stoppen met mezelf redenen, bevestiging te geven voor zelfverraad.
Kortom: door te stoppen met mezelf afhankelijk te houden van de mind van zelfverraad.
Ik start met zelfvergeving van alle zelfoordelen die zijn voortgekomen uit het zelfverraad en van iedere keer dat ik dit zelfverraad heb bevestigd. Ik start met zien in de woorden die ik aan dit zelfverraad heb gekoppeld, van kinds af aan aangezien dit patroon zich vanaf de geboorte heeft gemanifesteerd, en terug, in het DNA is gevestigd.
Ik stop met het bevestigen van het DNA door te stoppen met zelfbeschuldiging en toe te passen het vergeven van mijzelf als mind.
Stop de bevestiging van het DNA:
http://www.desteni.net/
http://www.desteniiprocess.com/
Een vertaling van 'ik vind het erg' is 'I do mind". I am doing the mind; ik doe de mind.
Dus iets erg vinden is de mind doen. Ik doe een oordeel, ik plaats een oordeel (het erg vinden), en leef vervolgens dit oordeel, is dit oordeel als de mind doen.
Waar heb ik het woord erg aan gekoppeld?
Eng - Ing
Erg is eng, zo eng dat ik er niet durfde in te zien.
Eng zag ik gelijk gekoppeld aan Ing. Dus erg is eng is Ing is zo eng dat ik er niet durfde in te zien, in Ing, dus in mezelf.
Moeder
Gekoppeld aan moeder, aan de situatie met moeder. Zo erg dat ik er niet in durfde te zien (zie vorige blog).
"Het is te erg". Verraad. Dus moeder wordt weg geduwd, en daarmee duw ik mezelf weg, de gelijkenis.
En zie ik niet in hoe ik het patroon voortzet in mezelf als zelf-verraad, en dus mezelf constant bevestig in zelf-verraad is bevestigen in/als de mind.
Er - Hier
Erg gekoppeld aan er, hier. Dus Hier is erg, zo erg dat ik niet durf te zien, niet durf hier te zijn.
Dus niet zien, niet hier zijn, dus waar ben ik, daar, in de mind.
Ergens-nergens
Het is ergens het is nergens, het moet ergens zijn maar waar? 'Het' als 'het zien' als ikzelf? Ik moet ergens zijn maar waar? Ik ben ergens ik ben nergens. Welke meteen brengt naar de volgende:
Weg
Ik ben weg, weg in de mind.
Iedere keer dat ik iets 'erg vind', haal ik dit hele patroon omhoog, met als eindresusultaat dat ik mezelf verraad (weg in de mind) en hiermee een situatie gereflecteerd krijg waarin ik me zelf verraad. Waarmee ik dezelfde ervaring van 'het is te erg' herhaal. En zonder werkelijk in dit patroon te zien wat 'te erg' was, kom ik in de gekoppelde emoties terecht, wat inhoudt dat het zo erg is dat ik schrik, me afkeer, stop met ademen, en uiteindelijk helemaal weg ben in de mind. Ik weiger te leven als Zelf. En dat label ik als 'erg'.
Opnieuw heb ik mezelf verraden door helemaal in de mind te verdwijnen, wat 'te erg' is, dus weer het oordeel met de hele lading eraan vast in 'werking stelt', etc.
Bovendien ging ik, door niet een en gelijk als mezelf te staan door constant te oordelen, ieder zelf-verraad van de ander op mezelf betrekken, als verraad van mezelf door de ander in plaats van te zien dat ik mezelf verraadde in de situatie gereflecteerd in de ander, en hiermee de verantwoordelijkheid voor de ander op me nemen door te proberen de ander te laten inzien wat die gedaan had in plaats van zelf in zelf te zien, waarmee ik hetzelfde patroon bevestig namelijk dat ik afhankelijk ben van de ander dus van de mind (zie ook vorige blog) dus van zelfverraad.
Oei nu zie ik het:
met dit patroon heb ik mezelf afhankelijk gemaakt van zelfverraad.
Dus houd ik het in stand om in leven (als mind) te blijven.
Als ik in het patroon zie, in de patron, de baas als de mind, zie ik hoe het is opgebouwd en kan ik het gaan stoppen; ik kan gelijk gaan staan als de mind en baas in eigen huis worden, zelfbewegend in het fysiek.
Als een vorm van verraad zich opnieuw voordoet, als iemand zichzelf verraadt, zie ik dat iemand zichzelf verraadt. Ik zie hoe enorm weids verbreid dit verraad is in de wereld, dus ja, het komt nog veelvuldig voor.
Ik stop deelname hierin door te stoppen met beschuldigen hiervan, door te stoppen met iets erg te vinden, door te stoppen met mijzelf afhankelijk te houden van de ander van de mind, door te stoppen met mezelf te beschuldigen van zelfverraad en door te stoppen met mezelf redenen, bevestiging te geven voor zelfverraad.
Kortom: door te stoppen met mezelf afhankelijk te houden van de mind van zelfverraad.
Ik start met zelfvergeving van alle zelfoordelen die zijn voortgekomen uit het zelfverraad en van iedere keer dat ik dit zelfverraad heb bevestigd. Ik start met zien in de woorden die ik aan dit zelfverraad heb gekoppeld, van kinds af aan aangezien dit patroon zich vanaf de geboorte heeft gemanifesteerd, en terug, in het DNA is gevestigd.
Ik stop met het bevestigen van het DNA door te stoppen met zelfbeschuldiging en toe te passen het vergeven van mijzelf als mind.
Stop de bevestiging van het DNA:
http://www.desteni.net/
http://www.desteniiprocess.com/
Abonneren op:
Posts (Atom)