donderdag 29 december 2011

vervolg zelfvergevingen alleen staan

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb financieel niet alleen te durven staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat het voor een vrouw moeilijker is dan voor een man om financieel alleen te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat een vrouw financieel niet alleen kan of mag staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn worden beschimpt als ik als vrouw totaal alleen ga staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat het me niet lukt om totaal alleen te staan en dat ik dan wordt beschimpt als ik hulp vraag, waarin ik nu gelijk zie dat ik hulp wil vragen als help-hel-mind van de ander, in plaats van te vertrouwen op de aanwezigheid van steun van de ander en mezelf als zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat ik alleen niet voldoende geld kan verdienen om van rond te komen, en als dit niet lukt is er niemand om op terug te vallen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een man nodig te hebben om financieel op terug te vallen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de wereld te hard te vinden om als vrouw alleen te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik het niet waard ben om alleen te staan, dus niet voldoende geld zal verdienen als ik alleen sta.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alle gebeurtenissen te sturen vanuit de mind, vanuit gedachtes, angsten, wensen, verlangens, en daarmee constant de hele boel in de war te gooien dus verwarring te schoppen/scheppen waardoor ik steeds niet hier hoef te zijn en dus ook niet hier kan zijn want ik ben in de mind verwarring aan het schoppen/scheppen, in plaats van in te zien dat als ik stop met schoppen en verwarring scheppen, ik datgene kan zien wat het beste is voor alles en iedereen, dus inclusief mijzelf, waarna ik mijzelf als zelf kan bewegen in wat het beste is voor alles en iedereen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nooit op mezelf als leven te hebben kunnen vertrouwen en daardoor mezelf veilig ben gaan stellen met sturing vanuit de mind, veilig stellen als stellig zijn vanuit de mind, wat geen ruimte laat voor leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te gaan leven vanuit een 'vooruitziende blik', wat staren in het programma van de mind inhoudt, om een gevoel van vertrouwen te creeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat een gevoel van vertrouwen ook werkelijk veilig is, in plaats van in te zien dat het totaal onveilig is want gecreeerd in en als de mind dus in en als polariteit, waardoor ik automatisch de tegenpool meecreeer, voor mezelf en/of voor de ander, wat altijd een instabiele situatie geeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te zoeken naar een stabiele situatie, in plaats van in te zien dat ikzelf als zelf het enige is wat constant is, en dus het enige wat ik kan doen is de mind stoppen zodat ik een en gelijk als zelf kan gaan worden, wat inhoudt stoppen met alle reacties en controles vanuit de mind, dus loslaten en vergeven van alle gecreeerde illusies van vertrouwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik altijd meer geld zal hebben als ik samen leef met een man dan als ik alleen leef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik alleen wel net voldoende geld kan verdienen om van rond te komen, maar niet om 'gerust' van te kunnen leven, wat inhoudt dat ik het wel verdien te leven als en in de mind (rond komen), maar niet om rust te vinden in en als zelf als leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik het niet waard ben of verdien om rust te vinden in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik rust moet vinden in en als mezelf, wat inhoudt dat er onrust aanwezig is en ik iets moet vinden, in plaats van in te zien dat ik stil kan worden door alle reacties in en als de mind te stoppen, en dit stil worden van binnen is het enige waarin ik zelf als zelf in rust kan zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb geen steun te mogen ontvangen van anderen dan van een partner.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten hoe ik steun kan vragen aan een ander dan een partner, en dus heb ik een partner nodig om op te steunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een partner nodig heb om op te steunen, wat inhoudt om bij 'uit te rusten', in plaats van in te zien dat ik zelf de enige ben die me kan ondersteunen met de steun die er is, en dat ik steun kan vragen om een en gelijk als zelf te worden, om mezelf te ondersteunen in het een en gelijk als mijzelf als steun worden, aanwezig in stilte.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat de ander stil moet zijn zodat ik stil kan worden van binnen, in plaats van in te zien dat ik alleen stil kan worden van binnen door al mijn reacties en dus ook zorgen te stoppen, en de ander en de zorgen zijn een ondersteuning om deze reacties hierop daadwerkelijk te stoppen, onafhankelijk van de ander en de gecreeerde zorgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat alle financiele zorgen weg moeten zijn om stil te worden van binnen, in plaats van in te zien dat ik de enige ben die mijn reacties als zorgen kan stoppen wat uiteindelijk stilte zal brengen van binnen; hoe stiller van binnen, hoe minder zorgen ik creeer dus op deze manier creeer ik in ieder geval geen financiele onrust door zorgen over de financien, en kan ik vanuit gezond verstand zien hoe ik financieel kan zorgen voor mezelf op een manier die het beste is voor alles en iedereen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik financieel alleen moet staan om al(l)een te worden, in plaats van in te zien dat financiele ondersteuning een (tijdelijke) ondersteuning kan zijn in het proces om alleen te gaan staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb specifieke ondersteuning te verwachten, specifiek als voorgeprogrammeerd in mijn mind door mijn mind, wat geen onvoorwaardelijke steun is want is een verwachting van/als de mind, dus dit soort ondersteuning zal altijd de mind ondersteunen in stand te blijven, in plaats van in te zien dat alles en iedereen op dit moment Hier om me heen mij steunt in het ondersteunen van mezelf om een en gelijk als zelf te worden, om alleen te gaan staan door alles wat van de mind is als reacties als gedachtes gevoelens en emoties te stoppen; op deze manier is ook mijn mind mijn steun, want deze laat me zien waar ik mezelf van mezelf heb afgescheiden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik ondersteuning van buitenaf nodig heb, in plaats van in te zien dat ik mezelf ondersteun met datgene wat Hier is als steun.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat mijn mind me niet steunt maar tegenwerkt, en daarmee geef ik de macht aan de mind door 'tegenover' de mind te gaan staan in afschuw van wat ik te zien krijg, om vervolgens boos te worden als reactie, wat de mind nog meer versterkt waardoor de zogenaamde 'tegenwerking' vergroot wordt, in plaats van samen te werken en in te zien dat de mind mij steunt in het zien waarop ik reageer, altijd, in ieder moment, wat wijst op waar ik mezelf heb afgescheiden van mezelf, van mezelf als mind en uiteindelijk van mezelf als zelf; de mind is altijd bij me dus laat me in ieder moment zien waar ik niet een en gelijk ben als zelf; de steun is dus in ieder moment, overal aanwezig.


Kijk bijvoorbeeld ook naar de gereedschappen die je zijn aangereikt: zelf-eerlijkheid, zelf-vergeving, toepassing van zelf-correctie en ademen – deze zijn onvoorwaardelijk met allen gedeeld, en in het ontvangen van de assistentie en steun, bepaal alleen jij voor jezelf of je je al dan niet zal toepassen, assisteren en ondersteunen met de assistentie en steun die onvoorwaardelijk is gedeeld en gegeven. Niemand anders in deze realiteit, in deze wereld bepaalt wat dan ook voor wie dan ook.

En het is interessant, want de ervaring van alleen zijn met en als zelf in het interdimensionaal bestaan is juist dat, want er zijn vele, vele interdimensionale wezens – en mijn ervaring in en als het ontvangen van assistentie en ondersteuning is dat ik die beslissing maak voor mij en onvoorwaardelijk de assistentie en steun ontvang en mijzelf toepas in en als de assistentie en steun die met mij gedeeld is, die mij gegeven is – en daarin bepaal ik mijn ervaring voor mij.

http://www.desteni.net/index.php?option=com_content&view=article&id=390:hoe-een-portaal-te-zijn-14-de-wereld-alleen-waarom-&catid=85:zelf-portaal-zijn&Itemid=195


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb weerstand te ervaren tegen het onvoorwaardelijk delen van en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn om in eenzaamheid te vervallen als ik zonder partner leef en mezelf daarmee de kans ontneem al(l)een te gaan staan in en als mezelf, aangezien ik druk ben, onderdrukt ben, met de eenzaamheid in en als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat ik weer in de eenzaamheid stap omdat ik denk dat dat nodig is om al(l)een in op staan, om vervolgens te zien dat ik een enorme fout heb gemaakt en alles heb weggegooid wat ik had opgebouwd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik kan weggooien wat ik heb opgebouwd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik iets heb opgebouwd wat 'waardevol' is, het enige wat ik heb opgebouwd is weerstand.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te schamen dat ik zoveel weerstand heb opgebouwd.

Weerstand - wederstand; tegenstand; verzet; 'het zich niet laten verplaatsen'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het woord weerstand een negatieve lading te geven, in plaats van in te zien dat het woord op zich niet negatief is zoals bovenstaande definitie beschrijft;
de weerstand als tegenstand, verzet komt uit de weerstand op mijn eigen mind, weerstand als in tegenover staan, wat gaat stoppen door het zien dat de mind ondersteunt, waardoor ik als zelf kan gaan staan en me 'niet meer laat verplaatsen' in en als de mind in de vorm van reacties maar laat ondersteunen door in de mind te zien waar ik me van mezelf heb afgescheiden om me vervolgens een en gelijk te maken als deze afscheiding als mezelf; op deze manier kan ik een en gelijk als de weerstand worden en hierin opstaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me af te scheiden van mijn eigen weerstand, waarmee ik me heb afgescheiden van de kans op te staan een en gelijk als zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik al heb gestaan en ben gevallen, in plaats van in te zien dat ik nog niet echt als zelf ben gaan staan, en dus ook niet kan of hoef te wederstaan; ik hoef niet terug naar een positie die ik ooit heb gehad waarop ik veel weerstand heb opgebouwd en door te denken dat ik terug moet naar die ervaring behoud ik mijn weerstand, zonder in te zien dat die ervaring niet echt is maar gecreeerd in en als de mind; ik kan de weerstand die ik op deze ervaring heb opgedaan in/als het proces vergeven en mezelf corrigeren, waardoor ik kan gaan staan een en gelijk als zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de sex te missen als ik alleen sta, wat tot nu toe geheel of gedeeltelijk sex als de mind is geweest, dus ik als de mind zal de ervaring van sex als de mind missen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dit missen als de mind van sex als de mind als 'afscheid' te ervaren, wat betekent dat ik me heb afgescheiden van sex als de mind; ik zie deze ervaring als iets buiten mezelf waar ik een ander voor nodig heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me af te scheiden van sex als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien hoe en waar ik me afscheid van sex als de mind; ik heb me afgescheiden van de ervaring die sex als de mind geeft, nl bevrediging - tevredenheid, en zoals ik eerder benoemde heb ik mezelf vergeven dat ik geen tevredenheid ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alleen in sex tevredenheid als bevrediging te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de bevrediging van sex als enige tevredenheid te kennen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik verdwijn als ik de mogelijkheid tot sex stop door sex als enige ervaring van bevrediging/tevredenheid te kennen, wat dan tevredenheid als ervaring van een zijn moet zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bevrediging tijdens de sex als tevredenheid als een zijn heb ervaren en gedefinieerd, waardoor ik nu bang ben om deze ervaring los te laten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven een man nodig te hebben om een zijn als tevredenheid als bevrediging tijdens de sex te ervaren, in plaats van in te zien dat ik een en gelijk als zelf als de adem kan worden zonder sex nodig te hebben; hiervoor moet ik wel de mind en dus ook sex als de mind en mijn afhankelijkheid in/als de mind van de man stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb erg veel genoten te hebben van sex als de mind, zonder te zien hoe ik daarmee polariteit creeerde in en buiten mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het prettig te vinden dat er iemand in huis is die altijd zin in sex heeft, zonder dat het moet; alleen de mogelijkheid geeft een 'gerust' gevoel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een gerust gevoel te koppelen aan de mogelijkheid van sex in ieder moment, dus aan de man die aanwezig is en zin in sex heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hier dus uit te rusten bij de man, bij de mogelijkheid tot sex door de aanwezigheid van een man die ik als 'mijn man' kan beschouwen en waar ik in overleg sex mee kan hebben om tot rust te komen, tot rust als bevrediging als tevredenheid als een ervaring van eenzijn gekoppeld aan de ervaring van sex als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dit het moeilijkste punt te vinden om op te geven in het proces van alleen staan, alleen zonder verbinding met een man; het opgeven van de mogelijkheid tot sex wat mij een gerust gevoel geeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat dit geruste gevoel echt is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat (de mogelijkheid tot) sex de enige 'vorm' van rust als eenzijn is, in plaats van in te zien dat dit geruste gevoel tijdelijk is en altijd afhankelijk van de man, wat juist veel onrust en conflict geeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dit geruste gevoel steeds voorop te stellen in mijn keuze van het samenzijn met een man, waardoor ik mezelf constant heb moeten missen door enorm veel conflict in en buiten mezelf te creeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een relatie kon bouwen op dit geruste gevoel van de mogelijkheid tot sex als de mind, in plaats van in te zien dat relatie, bouwen en sex als de mind alle drie aspecten van de mind zijn en dus niet echt; hierdoor heb ik de relatie ook nooit kunnen voortzetten, aangezien alles wat niet echt is verdwijnt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf keer op keer teleur te stellen door een relatie te starten in en als de mind, terwijl ik ergens iedere keer al zag dat er iets niet 'klopte' maar ik was niet 'bij machte' hier richting in te geven aangezien ik leefde als de mind en niet als zelf, en ik mezelf keer op keer afhankelijk maakte van de man door sex als de mind als enige rust te ervaren en daarmee als 'basis' van de relatie te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb gelijkende ervaringen te benoemen als keer op keer, waarmee ik mezelf steeds dommer en dommer ga voelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf dommer te voelen door in herhaling te vallen en dit te benadrukken door de woorden keer op keer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in 'herhaling te vallen', herhaling in en als de mind, in plaats van de herhaling te stoppen, te ademen en richting te geven als zelf.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dus feitelijk de polariteit/het conflictpunt als basis te maken van een relatie in en als de mind, dus de mind als basis te maken, terwijl ik al jaren 'zoek' naar een basis in en als zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me blij, gerust, vervuld te voelen als ik naar huis ga als daar een man woont, en een emotie van verdriet, verslagenheid en eenzaamheid te ervaren als ik naar huis ga als ik daar alleen woon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alleen wonen te definieren als een emotie van verdriet, verslagenheid en eenzaamheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb samen wonen te definieren als een gevoel van blijheid, gerustheid/gesustheid en vervuld zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een (penis van) de man nodig te hebben om me 'vervuld' te voelen, in plaats van in te zien dat vervuld voelen slechts een tijdelijke toestand is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te laten sussen met de penis van een man, sussen als bevredigen als tevreden stellen, uit gemis van gewaarzijn, van een en gelijk zijn in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik me vervuld in mezelf moet voelen, in plaats van in te zien dat ik me niet vervuld hoef en kan voelen in mezelf, ik kan het gevoel van (verlangen naar) vervulling stoppen en vergeven om uiteindelijk gewaar te worden, een en gelijk als zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf dus feitelijk te laten sussen door mijn eigen gevoelens en emoties, opgeroepen door de aanwezigheid van een man, om vervolgens boos te worden op de man dat hij me loopt te sussen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn boosheid over het gesust worden door mijn eigen gevoelens en emoties, opgeroepen door de aanwezigheid van een man, te projecteren op de man.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een emotie van verdriet te ervaren als, nadat ik eerst allerlei gevoelens en emoties in mezelf creeer als reactie op de aanwezigheid van de man, de man of ik zelf vervolgens weg ga, en ik alleen 'achter blijf' of 'weg ga' met al deze zelf gecreeerde gevoelens en emoties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf klein te houden in en als de mind, uit angst dat als ik in en als mezelf ga staan ik geen man meer kan vinden om mee samen te leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hier wederom een excuus te verzinnen om niet alleen te hoeven staan, want feitelijk komt de angst dat ik 'geen man kan vinden' neer op de angst om alleen te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ander te lopen pushen op hetzelfde moment op dezelfde plek in het proces te zijn als ik, het proces om alleen te gaan staan een en gelijk als zelf, terwijl ikzelf niet alleen durf te staan 'met alle consequenties' en daarom de ander ga lopen pushen om op hetzelfde moment op dezelfde plek in het proces te zijn, zodat ik niet alleen hoef te staan; hiermee vraag ik de ander een en gelijk als mij te worden in plaats van een en gelijk als zelf, wat geen levend voorbeeld zijn is maar een tijd en plaatsgebonden projectie vanuit de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat alleen staan 'consequenties' heeft, in plaats van in te zien dat juist leven in en als de mind een heleboel nabije en verstrekkende consequenties heeft.

consequentie - gevolg; gevolgtrekking; het streng doorvoeren van, het trouw blijven aan beginselen.
In Den Beginne......

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hier zijn te definieren als hier gelijk aan dat wat om me heen is in plaats van Hier gelijk als Zelf, waardoor ik me steeds buiten mezelf heb geplaatst en hier zijn als iets negatiefs heb ervaren doordat ik me hier altijd heb afgescheiden van mezelf, wanhopig zoekende naar iets om me heen wat 'de moeite waard is' om hier voor te zijn, wat me er vervolgens van weerhoudt om Hier een en gelijk als Zelf te willen zijn zolang ik niets om me heen 'de moeite waard vindt'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten waar ik moet kijken zonder te verdwijnen in dat wat ik om me heen zie en me daarmee af te scheiden van mezelf.

Ik Stop, Ik Adem; Ik ben Hier.

woensdag 28 december 2011

start zelfvergevingen alleen staan

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf enorm te veroordelen dat ik niet alleen kan of wil staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te weigeren zelfverantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen reacties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn reacties goed te praten met wat ik zie in de ander, en daarmee de rollen om te draaien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn reacties goed te praten met wat ik zie in de ander, terwijl ik de situatie zelf gecreeerd heb, dus logisch dat ik zie wat er speelt in de ander; door dit zien in de ander misbruik ik de kennis en informatie die ik in me heb opgeslagen in en als de mind, ik gebruik deze kennis om de ander te willen veranderen dus feitelijk te dwingen is onderdrukken met mijn kennis en informatie, zonder zelf daadwerkelijk mijn eigen reacties te stoppen want dat is dan niet meer nodig als de ander verandert. Feitelijk wil ik zelf niets doen en dwing ik vanuit kennis en informatie de ander te veranderen en praat ik dit goed, God, door mijn 'inzicht' wat inzicht in mezelf als mind als geest is die de ander voor me moet oplossen; dus ik praat God door de Geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn inzicht op de ander te leggen en daarmee de ander te onderdrukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien dat dit inzicht alleen over mijzelf gaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn inzicht op mezelf te leggen en daarmee mezelf te onderdrukken.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik de ander help met mijn inzicht, terwijl ik de ander daarmee help in de hel, de hel van mijn informatie als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik deze kennis en informatie ben gaan verzamelen en gebruiken als verdediging tegen de onderdrukking van de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat als dat wat ik zie in de ander 'waar' is, ik het wel mag zeggen, om op deze manier goed te praten dat ik zelf reageer van binnen, in plaats van in te zien dat wat er ook 'waar' is, het er niet toe doet; het is niet aan mij om de ander te veranderen, ik kan alleen mezelf veranderen en stoppen met mijn eigen reacties op de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb trots te zijn op mijn inzicht op dat wat 'waar' is, en daarmee mezelf volledig te missen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dit inzicht in wat 'waar' is te willen gebruiken als zijnde therapeut, dus dat wat waar is wil ik geld mee verdienen, de waarheid gebruiken als handelswaar, in plaats van in te zien dat waarheid niet bestaat, ieder mens heeft zijn eigen waarheid en dit heeft al het misbruik tot gevolg want waarheid is in en als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb anderen te veroordelen dat ze zichzelf niet in hun eigen woorden willen zien, terwijl ikzelf ook mijn woorden blijf projecteren op de ander en daarmee mezelf buiten mezelf leg, dus mezelf ledig, wat me snel beledigd maakt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn voor de mind van de ander die niet in zichzelf wil zien, dus bang voor mezelf die niet in mezelf wil zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een enorme 'vage' angst te ervaren voor het oordeel zonder echt te zien dat dit mijn eigen oordeel is; ik ben dus weg aan het rennen voor mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb weg te rennen voor mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alleen staan te definieren als alleen wonen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een droombeeld te maken van alleen wonen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alleen rust in mezelf te ervaren als ik alleen woon, aangezien er dan geen reacties getriggerd worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alleen rust in mezelf te ervaren als ik alleen ben, alleen zonder andere mensen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alleen te definieren als zonder andere mensen, wat inhoudt dat ik alleen al(l)een als zelf kan worden zonder andere mensen, waardoor ik alleen moet gaan wonen om al(l)een als zelf te kunnen worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik alleen al(l)een als zelf kan worden als ik alleen woon, waarmee ik mezelf juist isoleer van andere mensen, waardoor ik mezelf niet kan zien in mijn eigen reacties en dus niet al(l)een als zelf kan worden aangezien deze reacties in en als de mind blijven bestaan, en ik dus in en als de mind blijf bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb weerstand te ervaren tegen het al(l)een worden als zelf door het inzien en gelijk gaan staan aan mijn eigen reacties op het zien van mezelf in de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf enorm te laten onderdrukken door mijn eigen reacties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de gedachtes van de ander naar me toe te halen door te reageren op de gedachtes van de ander en ze daarmee als het ware 'eigen' te maken, om vervolgens boos te worden op de ander dat die mij beinvloedt met zijn/haar gedachtes en dit boos worden te valideren omdat ik denk dat de ander mij beinvloedt/manipuleert met zijn/haar gedachtes, terwijl mijn eigen reacties het enige zijn wat mij kan manipuleren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te bemoeien met de ander z'n mind, waardoor ik mezelf enorm moe heb gemaakt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn fysiek uit te putten door me te bemoeien met gedachtes, gevoelens en emoties en te geloven dat de gedachtes, gevoelens en emoties van zowel de ander als mijzelf echt zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verwarring te scheppen bij de ander en mezelf met mijn bemoeienissen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb controle te willen behouden met mijn bemoeienissen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet precies te zien waar ik zo bang voor ben dat ik zoveel controle moet uitoefenen in en als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik het liefst alleen zou wonen in een klein huisje met tuin en dieren om me heen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik tevreden zou zijn met alleen natuur en dieren om me heen, terwijl ik dat 6 jaar gedaan heb en ook niet tevreden maar juist eenzaam was.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb ontevredenheid te ervaren onafhankelijk van de situatie waarin ik leef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen omdat ik constant ontevredenheid ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb eenzaam en alleen staan door elkaar te halen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat eenzaamheid me leidt naar alleen staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zoveel pijn te ervaren van mijn eigen reacties op de aanwezigheid van andere mensen in huis dat ik mezelf ben gaan isoleren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor de mind van de ander als ik de backdoor sluit, aangezien ik dan niet meer weg kan als de ander mij gaat manipuleren, in plaats van in te zien dat de ander mij niet kan manipuleren, alleen ikzelf als de mind kan mijzelf manipuleren met mijn eigen reacties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat de ander mij gaat manipuleren, en om dit te voorkomen controleer ik de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien waar ik-zelf manipuleer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien dat leven in en als de mind altijd manipulatie inhoudt, dus ik manipuleer mezelf en de ander op ieder moment dat ik leef in en als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ander en mezelf te bevoelen en betasten (manipuleren) in en als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het interessant te vinden te onderzoeken (bevoelen en betasten) in en als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een emotie van walging te ervaren bij het betast worden in en als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien dat mijn projecties in en als de mind op de ander altijd twijfel kunnen veroorzaken bij de ander als de ander niet ziet dat ik over mezelf praat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb twijfel in mezelf te laten ontstaan door de woorden van een ander, door niet te zien dat die woorden over die ander gaan en niet over mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn reacties op de woorden van de ander voor 'waar' aan te nemen, waardoor ik ben gaan geloven dat de woorden van de ander over mij gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat mijn reacties echt zijn en iets zeggen over wie ik ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat mijn reacties echt zijn en iets zeggen over wie de ander is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn reacties niet te kunnen stoppen terwijl ik weet dat de woorden van de ander over die ander zelf gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zo'n weerstand te ervaren van/in mijn eigen reacties dat ik er keer op keer van wegloop.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zo'n weerstand van/in mezelf te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb constant van mezelf weg te lopen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ander niet te vertrouwen, in plaats van in te zien dat ik dan dus mezelf niet vertrouw.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf niet te vertrouwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten wat zelf-vertrouwen is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de mind, met name het gevoel, te vertrouwen en dit te definieren als zelfvertrouwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb als mezelf als mind een emotie van verraad te ervaren door mezelf als mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik zelf als zelf verraden kan worden; verraad vindt altijd plaats in en als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb met het verraad in en als de mind mijzelf en de ander als leven te onderdrukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb altijd gelijk te willen hebben om de ervaring van ongelijkheid in mezelf te compenceren, zonder in te zien dat met dit gelijk willen hebben ik de ongelijkheid in en als mezelf in stand houd en dus constant gelijk wil blijven hebben om deze ervaring van ongelijkheid te compenceren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat deze ervaring van ongelijkheid echt is en door hierin te blijven geloven blijf ik mezelf verongelijken.

zondag 25 december 2011

relationship with the mind

I relate myself to the person I live together with, and in the slip of the finger I wrote 'to the person I love with'.
If that person thinks for example that all people in africa are laying and having sex and donot work so that it's there own 'fault' that they donot have food, than I immediately 'think': how can I live with a person who believe this is true?

Means, I connect myself to that person, and because I connect myself I cannot be equal to the person. Because I already connected myself in the mind to the person, which is not equal and one as self, so not equal to the other person.
With this relating I actually relate myself to the mind, so I keep a relationship with the mind, reflected in the relationship with the other person.

This is created by my believe that I am one with the person I live with, a copple, instead of one with/as myself, living next to the other person in equality.
I believe that I cannot live without connecting myself to the other person, so without connecting myself to the mind. If the other person is believing this kind of shit, I can no longer connect with that person as the mind, I cannot accept that. But I cannot force the other person to force this believe. So the only solution is that I disconnect myself from that person, to disconnect myself from the mind. Panic!
For that, I have to become one and equal as my reactions that I have on this believing of the other person, instead of becoming one and equal as the other person. Becoming one and equal as the reactions of my mind is the only way to stand up in it.
Why is this experience so disgusting?
This must be something of myself that I labled as so very disgusting. I react over and over again to not feel this disgust, to not have to become one and equal as my own disgust, which is very close to discuss. I want to discuss all the time to not experience my own disgust.
Is that why everyone is discussing so much?
Discussing, wanting to be right, female ego, restrain in the large intestine.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to discuss over and over again the same subject, to not experience my own disgust that I experience inside myself when I see an unequal behaviour or thought in the other person.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to not see why I react with so much disgust on the thoughts of another person.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that the thoughts of another person say something about me.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that the thoughts of the person I live with say something about me.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to define myself to the thoughts in general and with this defining I make myself believing that thoughts are true (?), real, so that the thoughts of the other person say something about me or about that person himself, instead of seeing that it's a program that the person grew up in, and I have a program that reacts on this, exactly as the situation that I grew up in.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that because I grew up with the family I have been born in, the thoughts of that family say something about me, instead of seeing that this is the program that I grew up in, and so this is the program that exists in me which expresses as my reactions on the thoughts of other person.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to define myself to the program that I grew up in.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to experience the emotion of disappointment that the person I live with has such unequal thoughts, instead of seeing that we all have (had) that kind of thoughts, included myself; that's what we are blinded in.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to react on the thoughts of another person out of fear; out of fear that I cannot stand up in this alone, undependent of the thoughts of another person whoever the other person is, undependent of the mind.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to react out of fear that I cannot stand up in this suppression of my own mind.
Somewhere I believe that I am responsable for the believing in the thoughts of another person.
But I am not responsable for the other persons believing in the specific thoughts, I am responsable of my own reactions, which stimulates the unequality in the world, and in that way I am responsable for the situation in africa that the other person is speaking about, and this is what I experience the emotion of quilt of.
So with believing that I am 'quilty' of the thoughts of another person, I keep on discussing and reacting and trying to change the thoughts of the other person, which generate the energy that worsen the unequality in the world. Which I restore as an emotion of quilt. The emotion of quilt because I am only busy with generating energy out of my personal situation, instead of being able to share myself in the world.
Why? because I am so scared of this, but I cannot even see this fear.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to keep myself in the circle of quilt feeling, and with this quilt feeling I generate the unequality in the world, which strengtenth my quilt feeling, and so round.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to experience the emotion of quilt about being busy with my own personal situation.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to experience the emotion of quilt about being busy with my own personal situation, because I am already busy with this for such a long time without really changing, while I see for such a long time that I have been born in a privileged situation with opportunities and money to get all the information I need to stand up in/as myself, being able to support others in this process.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to experience the emotion of quilt that I am not yet able to support others in their process.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to experience the emotion of fear to support others in their process.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to define it as being busy, which relates to a business so to money so to fear, instead of define myself in process, also when I am 'busy' with personal structures.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to experience the emotion of disappointment in myself that I start reacting over and over again to the person I live with.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to experience the emotion of disappointment in myself that I am so scared to stand up as myself that I create a lot of resistance and reactions inside and outside me, which delay the process of standing up.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to experience the emotion of quilt of delaying my process.

Even my computer is reflecting this inner process:
not being able to download the godzilla program to join the leadershipforum, not being able to share blogs directly from blogger.com, struggling with starting, but most of all: delay.
My computer delays more and more. Slowing down.
Okay, slowing down I can see.
I have to slow down. I am running in and as the mind. I labled delay as negative, which creates a lot of rumour inside and outside.
The person I live with also sais, slow down.

I have to slow down.

I stop; I breath, I am Here.
I slow down, so I can stop myself as the mind pushing and pulling me into reactions and emotions.

When we believe that we are only the mind, every conversation is unequal, there is always a searching for an agreement in thoughts, feelings and emotions instead of being in agreement with/as self. Discussing, which gives the experience of disgust, excisted out of unequality. The unequality in the conversation triggers my experience of being aggrieved, unequaled, verongelijkt.
I donot have to agree with other ones thoughts, feelings and emotions, and I donot have to search in my own mind if I can find somewhere a likely thought, feeling or emotion. I can become one as/equal to my own reactions. The only really unequaling/verongelijking is excisted out of making myself unequal to my own reactions, believing that I cannot stop this, so also believing that I am/will always be dependent on my thoughts, feelings and emotions. As long as I run away from the mind, I am running away from seeing into myself, which keeps me enslaved to the mind.

He is using my unwillingness to stay into the house together as a reason for not seeing into himself; I am using his unwillingness to see into himself as a reason to not stay in the house together (which also is a form of unwillingness to see into myself).
This generates a lot of conflict, eternal waiting for the other person to take the first step.
But it's not about the house, it's about stopping myself in reacting as thoughts, feelings and emotions. The house is just another excuse to enlarge the pressure, which is suppressing myself.

zaterdag 24 december 2011

tv commercial

There is a commercial on the tv, with Arie Boomsma, about coffee.
Who is Arie Boomsma?
A handsome populair 'christian' man in Holland; he was suspended for three months from a christian televisionchannel after posing in a magazine with very little clothes on, without discussing this with the sender, it was kind of  'provocating' for the tv-channel.
In the commercial he is getting very angry because he doesnot get his coffee while it was the 'appointment' that he would get the coffe at a several time, as a 'joke' ofcourse.
They are running for his coffee, and when he has it, he sais: 'Forgive me', with his arms wide open; like he is speaking to 'God', but this he speaks to his, what is it, employer?
Ofcourse also as a joke.
So as an example of 'being a christian' he is first getting angry, generating energy, and after this he asks for forgiveness, instead of forgiving himself.
Wouldn't it be cool if in this commercial he starts to forgive himself in front of his employers, taking full responsability for his own reactions as a living example for all the person who are watching, 'christian' and 'not christian'?

I was kind of disappointed lol because I had 'attached' this handsome christian man more insight in the subject of forgiveness in general; I 'admired' him in someway because he is standing for something and within this I projected my own common sense of cristianity on him; so I made myself unequal to him as myself. Admiring and projecting make always unequal, wheather the projection is 'positive' or 'negative'.
He is standing for something as christianity but not yet as himself. This is a process for us (as) all.

woensdag 21 december 2011

"Cool"

When I just started my process within Desteni, which is not so long ago, I saw everybody give the word "cool" in the reply. And I wanted to try to find 'another' word; why is everyone writing cool?
To find another word, a word 'of myself'.
How can a word be of myself as I own it?
It's so funny. Me wanting to own words, resisting against using the one same word as everyone is using.
Probably because I call it 'using', which is not as self but as the mind, and the mind wants to have an individual word. Self is not using but self is speaking, one and equal as self.
In dutch I often use the word 'tof', which means something as 'fine'.
But that's still not cool - kalm, koel, fris.

Ofcourse I couldnot find another word to write without giving an answer in polarity. So very soon I saw myself writing the same word: Cool!
                                                         Cool
                                                              Cool
                                            Cool                                  
                                   Cool
                                      Cool

Communication

I notice that a lot of things I can direct with/through communication.
But than I have to communicate ofcourse.
I actually know this for a long time, but something inside me, even as me, just resist to do this. I resist to communicate.
How did I create this? It has something to do with feeling verongelijkt, aggrieved, unequaled. Because I feel unequaled I keep everything I see inside me. And I see a lot, but I just donot speak and direct. If it is because I feel verongelijkt, than I must have stopped communicating out of spite.
"Find it out for yourself, I am doing nothing (!)", something like that. Refusion.
After accepting the feeling of being aggrieved as real, every communication is about 'wanting to be right',  instead of communicate in equality. Which is very 'tiring'. I donot want to have these discussions as it is not real communication, so I stop all communication and lable communication as tiring. Which makes clear why I am so very tired all the time; tired of my own resistance. I am not able to really see and stand up in this, so I suppress it in my body, in my large intestine. With the consequence of having difficulties with the stool, as written in the last blog. Which is very very tiring;  I make this tiredness fysical.

For opening this door, I first need to stand equal as this feeling of verongelijkt, so as the mind, which is soundable in the speaking with the high voice. And this I really don't like of myself! I did/do not like it of my mother, the speaking within a aggrieved tone, so I probably decided to never do that. And with this 'decision', I blocked myself from speaking up.
With a lot of consequences, which ends in ignorance, which is something I also really don't like. So I created two, or actually three 'qualities' that I really abhored by seeing it when I was growing up:
*  'doing nothing' which uttered in refusing to communicate, to direct;
* and when I finally speak it is with a high aggrieved voice;
* and for getting away of the communication unequally (because I already unequeled myself), I started to ignore people - and with ignoring people I ignore myself -  so I donot have to communicate;
untill I am so challanged that I start speaking, with a high aggrieved voice, or I still refuse to communicate and run away, doing nothing to direct myself.

And with creating this pattern I block myself to speak up as myself, to stand up as myself, which again furthers the three qualities written above by getting really frustrated by seeing everything but being unable to direct myself, to voice myself.
I suppress this so I create it in the body as problems with the large intestine, which again 'worsenes' the pattern because when I feel this pattern in the body, especially in the morning, I am not able to speak and communicate at all, MISerable as I feel in that moment, feeling ashamed of my behaviour and feeling disturbed by every little movement around me. 'Sensitive'; a sensitive, spasmolitical colon with a tendency towards obstipation through resistance.
Which again creates it's own pattern, in being afraid of not being able to poop, wanting to poop and making this wanting to poop the target of the day, which restrain the whole colon again.
Which creates another quality within myself that I don't like:
* restraining with consciousness.
By trying to get away from this restraining with consiousness, I create this in my own body, which makes me unable to get away from it.

How supportive is the fysical body and the created fysical manifestations if we are willing to listen.
And how horrible is the experience of being stuck into this patterns.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to refuse to communicate.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that the feeling of being aggrieved, verongelijkt, is real.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to allow myself being aggrieved.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to make communication a way to want to be right because I feel aggrieved, verongelijkt, and for feeling aggrieved I have to be right, ik moet gelijk hebben, instead of communicate in equality, in gelijkheid.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to try to get away from communication unequally by ignoring people and ignoring myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to stop communication out of spite.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to see everything but I refuse to communicate to direct myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to 'do nothing' by refusing to communicate.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to lable communication as tiring.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to become tired of my own resistance to communicate.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to suppress this resistance and tiredness in my body, which has it's effect on the large intestine.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to make this resistance and tiredness fysical with the consequence of having problems with the stool.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to seperate myself from speaking with a high aggrivieved voice, and with this I seperate myself from speaking up.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to make a decision to never speak with a high aggrieved voice as I heard my mother doing.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to ignore myself and others by refusing to communicate.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel MISerable in the morning by suppressing this pattern into the body, and with this feeling miserable I create another reason for not being able to communicate.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel ashamed about this pattern of refusing to communicate which creates a sensitive spasmolitic colon with a tendency towards obstipation.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel disturbed by every little movement around me.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to create another layer/pattern by becoming afraid of not being able to poop.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to make being able to poop the target of the day.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to restrain the whole colon with this fear and desire to poop.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to create the quality of restraining with consciousness in my body by making pooping the target of the day.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to create this restrain of consciousness in my body by just trying to get away from this refusing to communicate through making the decision of  never speak with a high aggrieved voice as I heard my mother do, with the consequence of unequaling myself  and suppressing myself as the Living Word.


"here as i look at it in self honesty i see that i can only share what I AM. if i try to share what i believe what i am then i just passing information and knowledge which will definately collide and cause friction in others as well as create debates and fights and games of "who's right""  Szabó Márton

Collide, friction inside the body, manifested as cramps, spasm inside. Information and knowledge of the mind has always a polarity which causes friction.

maandag 12 december 2011

zelfvergevingen pool nr1 - hoop en wanhoop

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat pool nr1 terugkomt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de hoop te creeren dat pool nr1 terugkomt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb deze hoop te creeren om mezelf in leven te houden.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf in leven te houden met een gevoel van hoop.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf afhankelijk te maken van een gevoel van hoop dus van de mind.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf afhankelijk te maken van pool nr1 door mezelf in leven te houden met de hoop dat hij terugkomt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb teleurgesteld te zijn dat pool nr1 niet naar mij is toegekomen terwijl hij wel terug naar Nederland is gekomen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb beledigd te zijn dat pool nr1 niet naar mij is toegekomen terwijl hij wel terug naar Nederland is gekomen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dat wat ik zag in pool nr1, te projecteren op hem inplaats van in te zien dat alles wat ik zie over mezelf gaat, en dus mezelf te ledigen door dat wat over mezelf gaat buiten mezelf te leggen waardoor ik ga zitten wachten tot de ander terugkomt met dat wat ik op de ander geprojecteerd heb, zodat ik weer heel kan worden, in plaats van in te zien dat ik hem niet nodig heb om heel te worden; alles wat ik zie in hem gaat over mezelf, ik kan mezelf een als en gelijk aan datgene maken wat ik zie in hem en daarmee een en gelijk als mezelf worden, inplaats van hem nodig te hebben om heel te worden, alsof ik een halfje zou zijn.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een halfje ben, in plaats van in te zien dat ik mezelf tot een halfje gemaakt heb door te geloven dat de mind en dus ook de lege plaats in de mind echt is.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een ziel ben die vervolmaakt moet worden, en dat deze vervolmaking voor mij eruit bestond een te worden met een andere ziel, de zogenaamde tweelingziel, in plaats van in te zien dat de ziel niet echt is maar slechts een opslag van informatie.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een opslag van informatie was.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf heel te willen maken met informatie.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te gaan geloven in het bestaan van een tweelingziel als oplossing voor het feit dat ik nooit iets heb begrepen van relaties, en door het concept van de tweelingziel kon ik er iets zinnigs van maken.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het concept van de tweelingziel en dus het vinden van de tweelingziel tot de zin van mijn leven gemaakt heb, dit door gebrek aan zin in/als het leven alleen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb geen zin in het leven te zien en in het leven te hebben, in plaats van in te zien dat ik een en gelijk als Leven Ben, en dus geen zin hoef te zoeken en vinden want ik ben de Zin.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de zin te koppelen aan het woord sin, en hiermee mezelf te definieren als sin, zonde en dus als mind, wat alleen kan worden 'opgeheven' met een tegenpool die ik gevonden wilde hebben in pool nr1; plus en min heffen elkaar op zodat de zonde wegvalt, in plaats van in te zien dat ik als zelf de mind als zonde kan vergeven en daarmee niet afhankelijk ben van de ander, van de tegenpool.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ander waarmee ik een relatie aanga als tegenpool te zien, waarmee ik mezelf tegenover hem plaats, trachtend samen een te worden, in plaats van naast hem te staan een als en gelijk aan mezelf.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven deze zonde alleen te kunnen opheffen met de tegenpool in de polariteit als sex; hierbij vindt de samensmelting plaats en wordt plus en min even een; het opheffen van het geloof in de zonde waardoor we gekomen zijn, door de sexualiteit.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te wanhopen dat en als pool nr1 niet terug zou komen, dus dat mijn tegenpool niet terug zou komen, ik dus niet mijn eigen zonde op zou kunnen heffen en voor eeuwig als halfje door het leven als hel als mind zou moeten gaan, in plaats van in te zien dat ik de polariteit niet hoef op te heffen met een tegenpool maar dat ik mezelf kan vergeven mezelf te hebben toegestaan een en gelijk als de mind als zonde te worden en hiermee een leven in de hel te creeren waarmee ik mijzelf (en anderen) als leven volledig heb onderdrukt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te definieren als sexueel en daarmee mezelf een enorme druk heb opgelegd in het vinden van een geschikte partner, in het 'goed' eruit moeten zien, in het najagen van dat waar mijn verlangens mij toe aanzetten, in de angst om het niet vinden van een geschikte partner om sex mee te hebben en dus de polariteit als zonde op te kunnen heffen, in het gelijkmaken van sex als zin van het leven en daarmee altijd in staat moeten zijn tot sexueel contact wat absoluut niet lukte, en daarmee een angst creerend van het voorbij gaan van een 'kans' als ik niet op het juiste moment in staat zou zijn tot sexueel contact door last van mijn darmen te hebben.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn dikke darm te gebruiken als 'grensbewaker', als seinpaal (?) van het onderdrukken van mezelf.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn dikke darm te misbruiken door deze te laten verkrampen iedere keer dat ik in de mind verdwijn.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de lobben van mijn dikke darm als opslagplaats te gebruiken voor de geheimen van mijn mind, en vervolgens mijn dikke darm opnieuw te misbruiken door boos te worden dat de darm zich 'verzet' tegen deze bullshit door te verkrampen, te vertragen en te verlammen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn darm alle emotionele bullshit te laten verwerken in plaats van dit zelf als zelf te vergeven en de dikke darm alleen de eigen functie te laten vervullen, namelijk het uitscheiden van onverteerbaar voedsel, de reabsorptie van vocht en het opnemen van enkele voedingsnutrienten.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijzelf als leven te onderdrukken door te hopen dat pool nr1 terugkomt als 'bron van leven', terwijl ik tegelijkertijd angst ervoer dat hij werkelijk terug zou komen en ik alles op zou geven om met hem te kunnen zijn, dus mezelf op zou geven om met hem te kunnen zijn, niet in staat weerstand te bieden tegen de 'ongelooflijke' aantrekkingskracht van de tegenpolen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren over het loslaten van de ervaring van het samenkomen van twee tegenpolen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te onderdrukken door te geloven ten alle tijden bestand te moeten zijn tegen deze ingelooflijke energie die vrijkomt bij het samenkomen van tegenpolen in en als de mind, terwijl ik zo moe ben en telkens ervaar dat ik er niet tegen bestand ben, dat het me verkrampt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een minderwaardigheidsgevole te creeren omdat ik merkte dat ik niet bestand ben tegen deze energiegolven, en daardoor wanhoop heb gecreeerd door me af te vragen of het me zal lukken hierin op te staan/te blijven staan.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik mezelf zo 'sterk' zou kunnen maken dat ik samen kon leven met mijn tegenpool, en daarmee zowel mijn levensdoel als mijn persoonlijke wens kon vervullen, namelijk een en gelijk worden als leven en samenleven met de liefde van mijn leven, in plaats van in te zien dat deze twee niet samen zullen gaan, aangezien 1 zich in en als de mind bevindt en 1 alleen als zelf gerealiseerd zal kunnen worden.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren om het feit dat ik de stap om te doen wat het beste is voor alles en iedereen al gezet heb, en daarmee de weg naar de liefde van mijn leven als mind heb afgesloten, dus de backdoor is al dicht, deze bevindt zich alleen nog in mijn mind.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijzelf en pool nr1 heb doen geloven dat we dit jaar samen zouden komen, dat ik zou 'wachten', terwijl ik vorig jaar al zoveel nervositeit en 'haast' ervoer, waarin me al duidelijk werd dat er geen tijd meer was om langer in deze ervaring te vertoeven.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hoop te creeren dat deze ontmoeting met pool nr1 zich voort kon zetten in het wandelen in agreement met onszelf, naast elkaar.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen dat ik hoop gecreeerd heb dat pool nr1 en ik naast elkaar konden wandelen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen dat ik niet op hem gewacht heb, dat ik me dus schuldig voel dat ik in beweging ben gekomen op weg naar mezelf, alle leven in consideratie nemend.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat de ondersteuning op afstand minder waard is dan het leven naast elkaar.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik iets aan deze situatie had kunnen veranderen, dat ik een 'keus' had hierin, en me dus schuldig voel dat ik een andere keus heb gemaakt dan datgene wat ik had gezegd, nl op hem wachten.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik 'de waarheid' sprak vorig jaar, en hem beschuldigde van liegen, terwijl ik zelf als mind ook aan het liegen was.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nog steeds angst te ervaren dat ik de verkeerde keus maak en/of heb gemaakt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nog steeds te geloven dat ik een keus had/heb, terwijl er geen keus is in het doen wat het beste is voor alles en iedereen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nog te twijfelen over het opgeven van mijn persoonlijke verlangens, in plaats van in te zien dat deze alleen een als en gelijk aan mezelf worden door ze te vergeven, stuk voor stuk, totdat ik een als en gelijk ben aan mezelf en er geen persoonlijke verlangens meer los van mij bestaan.
Oftewel, het is een proces dat niet vandaag klaar is, dus ook de twijfels zijn niet vandaag verdwenen als sneeuw voor de zon.

poop-express-accept

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be jeaulous at Mike's powerfull shitting. I can only agree with what he is writing; I am having problems with shitting for a long time on and off, and at the moment it's at worse. Right before lesson 4 where the practical applications start. I actually still donot know what that contains; I only see that I am scared to death at the moment, totally paralised inside, because there is no way out. It must be scared to death to apply and express myself. For closing the back doors where I can escape. I was speaking about a metal or iron tube inside my body (as my large intestine feels like at the moment) and Sylvie spoke about Metal, metaal, smeden, plannen smeden; plans to escape. And about Iron and Irony.

A door to escape from being Here. Translated into wanting to move to a different house, different situation, different man. Different large intestine. I cannot live with this intestine anymore. So what am I saying with this? I cannot live with myself anymore as who I am at the moment? I cannot live with this iron tube/irony anymore.
The point is, I donot know how to do it different, what I have to change.
Writing this the hate is coming up. Selfhate. I must start to forgive the selfhate. But I still write 'have to'. I am so hard on myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be so hard on myself. So hard that I can't hardly breath.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be so hard on myself that I can't hardly breath.

Metal and Iron:
* Metal is also the element in the Traditional Chinese Medecine that belongs to the lungs and the large intestine. Breathing is absolutely indicated here, and I often 'forget' to breath or even experience an unability to breath 4x4, so that indicates a 'large' (as in large intestine) influence of the mind.
* Iron and Irony. What is ironic? The joke is on me? Fuck I made a totally joke of myself by not taking myself really serious, by not taking self-responsability.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel so ashamed that I cannot easily poop so that means that I cannot easily apply and express myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I have to easily apply and express myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that something that I have never learned must go easily.

So actually I have never learned how to poop.
That's something.
Now I understand why parents are giving compliments when the child is doing a poop on the po.
Maybe I have never had a compliment for this.
I only know that I am never affirmed as who I am. I am denied as who I am (as we all are) by giving the example of living through the love of/for another person.

Expressing, pooping (is this a real word, as far as I can see it's a mix of english and dutch), I always related this to my environment, to the love of/for another person? Means I cannot express myself when I 'feel' not safe, not 'loved', and I cannot poop when I feel not safe, not loved.
Not loved by/as myself. Love I didnot redefinate so I will use another word, not....accepted by myself.
I have never accepted myself as who I am. Not as self and not as mind.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to relate my expression and pooping to the environment I am in.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to relate my expression and pooping to the 'love' I experience inside and outside myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to connect the word love to pooping.
Love I only know as a bliss, so I forgive myself that I have allowed and accepted myself to connect the bliss with pooping, and for I didnot experience life as a bless, I didnot really poop.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I had to experience life as a bless/bliss.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to allow myself to feel unworthy because I didnot experience life as a bliss.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I was unworthy to live which I translated in unable to poop.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel inferior to people who can easily poop.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be ashamed about feeling inferior and being unable to easily poop for a long time and for that I was hiding it so I also didnot express myself in this.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to not express myself in the pooping.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to not know what it is to apply myself and for that to not know what it is to poop as myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I have to do the pooping, instead of seeing that I have to apply, express and forgive myself and with doing this the pooping will come by itself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to push the pooping every morning, and with this I fix the intestine more and more by creating a resistance inside against the pushing, while pushing is of the mind, so after pushing there will be stopping.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be afraid that I will never be able to have a normal stool.
So I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be afraid that I will never be able to apply and express myself as Self.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to not know how to relieve myself.

Because I cannot relieve myself I am making plans, plannen smeden, to escape, and for that, I always need to have a backdoor, because if I donot have a backdoor than I will die  because than I cannot poop anymore, and if I cannot poop for a longer time I will die.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to create a worse nightmare in my head about not being able to poop anymore and for this being forced to go to the hospital, while I know that there is no solution, the solution is within myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be afraid to break down my intestine, to not be 'on time' with seeing and applying the solution within myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to always plan to have a backdoor, instead of practical apply and express myself in every moment, so I donot need to create ways to escape anymore; not going through the backdoor but standing up.

How can I make a safe environment?
The environment is me; the irony is me. Accepting myself in any moment as who I am in that moment.
To make myself one as and equal to the environment by seeing that everything I see around me is about me, and for that I accept myself; supported by applying self-forgiveness.

To accept, aanvaarden is translated in dutch as accepteren but first as 'to put up with responsability, zich de verantwoordelijkheid laten welgevallen', en welgevallen is 'er niet tegen protesteren'; to not shift away (afschuiven) from the responsability, so to accept, aanvaarden is to not shift away the self-responsability, to take self-responsability.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to protest against taking self-responsability.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to work against myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to still feel resistance against taking self-responsability.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that this feeling of resistance against taking self-responsability is real.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to still wait for the feeling to go away before I am standing up, instead of seeing that I have to stop this feeling in and as myself actively.

zaterdag 10 december 2011

"To lay my eyes on you"

Meeting a soullove was a purpose of my life. And yes, last year it finally happened. Actually I was not sure he was my soullove, but it seemed like it. I was also reading about a 'karmic marriage', where you meet again after living several lifes together, to work out some things that were not solved in the past, so actually to work out some information that is stored in the soul.
The being together didnot last for long. The feeling was so intens that I couldnot believe that it was not real. When we were together it was all okay. But actually it all started rushing when he was away. Still struggling inside with this, is this real or not? What if it is real and I donot give it a chance; and what if it is not real and I give up everything else for it. And here I go again, still writing to give up instead of to forgive.

Yersterday we were speaking about the now of consciousness. And I started to see into this. This feeling of bliss, what E.T. also is speaking about. This must be the same as the 'love between two connected souls'.
It was blessed. Growing up in the illusion of the curse, which did stop a few years ago, I thought I would finally find a blessing in this area. And I did.
If there wouldnot have been reason for him to go away last year, I would never have been able to stop this if this enormous feeling did last. It was a bless to meet him, reaching the 'goal' and loosing it, and for that, being able to stop the inequality. This meeting was my personal goal, and if this personal goal had been reached and seemed not able to be lived in reality, than maybe it isnot real?
Really struggling with this also this year, and finally started yesterday with lists of self-forgiveness with the support of my buddy. I couldnot see the trees through the forest anymore.
If one is living in the middle of this bliss, I understand how hard it is to see this as not real, untill the bubble burst apart, forced to see into the illusion.

There is a lot of information about soulloves and meeting one. It's not all bullshit, every story is about how is meeting a socalled soullove is forcing you to start seeing inside yourself. To see that all that the other is fullfilling inside you is actually missing inside yourself. You cannot complete yourself with another one. So many times it isnot possible to live together in reality (which makes clear that it most takes place in the mind).
But it's not the whole story and ofcourse the information about the soul in general isnot complete. It is not equal. Because is meeting another person not always about this? Every person can take the place of a 'soullove' if it is ment to see inside yourself. But we need this overwhelming feeling to start walking together, to start seeing inside our own created illusions. And this keeps us waiting for the loved one, which keeps us enslaved. Geniaal-genitaal.

I didnot know that this whole feeling wasnot real. I more or less defined myself as feeling so than it seems real. And I also didnot know that the soul wasnot real. I believed that the soul was who I am (this believing stopped some time ago). Actually I wasnot sure if he was my soullove or not. The experience still was some kind of faque, not really clear (because it was not real, so there was something not 'round'). But when he went away it was taken out of reality, so it became more and more a mindstory. I wanted to see him again so badly that I made it more and more important. I wanted him to be a soullove, than he must come back to me, I was veiling myself.
I allowed myself to make myself unequal by creating this believe, and with making myself unequal I couldnot see the unequality in the world, because I was living in it. I wanted to be a blessed one who meets her soullove.

Projection via the eyes. This is giving the rush in the mind.
This is what gives all the tension in the body. Consciousness.
I was always seeying through my eyes and that what I did see, I projected on the other thing, person, animal etc. outside me. Yesterday I was looking at Rose (the quinea pig), and I suddenly saw how I was 'laying my eyes on her'. That's disgusting. I knew I was doing this and I felt quilty about this, but I didnot really see it so I could not stop it. This is what I was always hiding for as a little girl, hiding for the eyes of my mother. No words spoken, but alway the eyes on me, like they were stick on me. But because there were no words, she always pretend that she was 'doing nothing'.
Aren't we all doing this? Laying our eyes on something outside ourselves?
I stopped it, and started to see without projecting on her, but kept it in myself and see in it. This immediately gave space. Space to Rose and space inside myself, and space between Rose and me.
With Rose it was easy, I could see myself in her without resistance.
With something I don't like to see it will be more difficult. (Easy-difficult).
With laying my eyes outside myself, I made myself completely empty, and for that I had to fill myself with objects/persons/life outside me.
Laying in bed the area between the eyes was suddenly relaxing (the place of 'the third eye' if I can still use this word), and this gave relaxing in the area just under the sternum. This being conscious every moment totally cramped me inside.
In februari a cat was speaking about this. Don't see the 'loved one' but see yourself, it's not about him. I letterly wanted to see the loved one all the time, to fill this emptyness that I had created by laying my eyes on him, outside myself. I had to see him again and again to complete myself everytime again.
Enslaved.
The now of consciousness makes us completely enslaved to something outside us.

This is giving the experience of being unsafe, being dependent on that what you lay your eyes on (and on the one who lays the eyes on you). For this we have to start to control; I was controling with my eyes, and probably this is what my mother was doing. Trying to control me with her eyes, because she made her life dependent on (her love for) me.
And I made myself dependent on my love for the illusionary soullove. So I had to control him (which I was not able to ofcourse!).
This being dependent gives feelings of shame, and for this, we have to close our eyes, to stop seeing. To not feel the shame of (allowing ourselves of) being a slave all the time.
This being dependent gives feelings of hopelessness inside. Hopelessness, because of the thinking that we cannot change things, because we made ourselves dependent on that what we lay our eyes on. We have to change something outside ourselves, which is not possible.
I can see this in some thoughts inside which are stored in the intestine: "Het heeft geen zin; Ik kan het niet; Er is niets".

This is what I feel being in the house, that we are relating ourselves to each other. This is what is driving me crazy :-).
There is a lot to forgive to become really free of this. Before I knew that I had to forgive but I didnot really see why. Now I can see, it's all about me. All I see is about myself.
This makes applying self-forgiveness more as a pleasure. Before I only saw it as a enormous mountain of work that had to be done, not knowing where to start, not really seeing what I was doing it for, so not seeing myself.
Start being Selfish.

dinsdag 6 december 2011

speechless

"Dus als we onszelf wassen in zelfvergeving en zelfoprechtheid gebruiken om onszelf te observeren--worden we gewaar dat wat we dachten dat zelf was--de geest was--op deze manier--baren we onszelf".

Bernard Poolman

 
The illusion seemed so real that I can hardly breath from seeing into it.
Actually I am speechless.
 
What if everything I ever 'lived for' isnot real?
 
The joke is on me, but I cannot yet see it as a joke.

I notice in myself the resistance against working together.
Using the defenition Sylvie came to in her blog, working together as 'tot gelijke werken'.
This is coming forward out of fear.
Fear for what?
For reactions, meanings, opinions, from others, from myself.
Fear for saying something 'wrong'.
Fear for giving up the ego. For being equal. For not hiding anymore, not able to have secret thoughts anymore, to keep illusions alive. Illusions to hide in, to use as an excuse for not standing up and taking self-responsability.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel resistance against working together as 'tot gelijke werken'.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to fear for reactions, meanings, opinions from others and from myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to fear for saying something wrong.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to fear giving up my ego as the illusion of being special, and for that keeping alive the illusion for wanting to be with 'someone special', especially for me.
I forgive myself that I ave allowed and accepted myself to believe that there is someone out there especially for me.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I am special, that anyone is or could be special.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to keep illusions alive to hide in, to use as an excuse for not standing up and taking self-responsability.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to fear for not being able to have secret thoughts anymore.

And here I go again, I write 'giving up' my ego, instead of forgiving myself as ego as (part of) the mind.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I had to give up my ego, which is actually similar as giving up myself as ego, which I am not able to ofcourse, so I feel resistance against this, which is keeping the ego more alive, instead of seeing that I can forgive myself as ego as (part of) the mind.

To give up is to seperate from it, which has the opposite effect.
To forgive is to become one as and equal to it, which makes me able to embrace myself as ego as mind and stand up in it.

zondag 4 december 2011

Doubt

Speaking out of an emotion. That is speaking of/as the mind ofcourse.
When the other person I speak to is standing on his own feet, he can listen to me and say to me, Ingrid, you are speaking out of emotions. See into this for yourself. When someone is not standing on own his feet, but living for the love for me, he can use this emotion, to not listen but to use it for his own advantage (of the mind), to keep the connection between us. To keep away myself from self, so the connection will remain. To stay alive via the love for me. Because when I am standing up, the other person has no choice but standing up too, or walk away. And than the connection will be broken.
This is why I stopped speaking out of emotions when I was young. I actually stopped speaking at all about anything that made sense in the house, I only spoke about some practical things that were necessary to speak about. At the moment I am in a similar situation.
I let myself deceive yesterday to speak out an emotion, a disappointment to be more specific, and I fall into this pattern. Now I could see what happened in the past.
This speaking out of emotions was actually because of selfdoubt, I wanted to have some confirmation and I wanted to confirm the other person. Out of fear for loosing. So also to keep the connection between us alive. This reacting in his own advantage on my speaking out of emotions was creating more doubts inside me, instead of confirming myself. Ofcourse, searching for confirmation speaking as the mind was giving more doubts as a confirmation of the mind. And for having more doubts I could not speak as self anymore, because that again 'felt' like lying. The mind was in control. I started to share me as the mind, the other person stept in on this lie, I became angry inside (at myself for letting this happen), which is blaming, and I had create a new reason to not stand up as self, to be busy with this pattern of the mind.
So, speaking out of the mind is always laying aside the self-responsability.
To remain in the same situation, in memory, connected, out of fear for loosing.

But where does this self-doubt starts? Actually directly as a child when the mind comes in?  
It seems like a black hole. Where all judgements are hidden? Judgements that I believed to be true, judgements that I believed to be about me? I run away in the mind from this pain of seperation, so run away from seperation into seperation. Very effective.

When I think I have a choice I am in/as the mind. One and equal as self I have no choice so no doubt.

From day one there were doubts about the situation I am in, it started self-dishonest. Trying to make it honest but still of the mind, so things started turning around and around. Within this the ability to walk through relationship-issues, patterns. Until I could see clearly, there is no choice, there is only one way. Everything that is coming up as a doubt I can see into and apply self-forgiveness to, until I can walk through.

Also these last few blogs seem turning around and around. I cannot see clearly. Self-doubt.

Inbreuk

De gedachte voor eeuwig gevangen te zijn in de verantwoordlijkheid/het zorgen voor de ander (z'n leven), dus de gedachte voor eeuwig gevangen te zijn in de relatie, dus in de mind.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven voor eeuwig gevangen te zijn in de relatie dus in de mind.
Dit denken als inbreuk, inbraak, is misselijk makend.
Niet de persoon maakt me misselijk maar de gedachte dat ik aan een persoon 'vast zit', connected, maakt misselijk.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik vastzit, to be connected, aan een persoon.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb misselijk te worden als gevolg van de gedachte vast te zitten aan een andere persoon.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb inbreuk te maken op mezelf met de gedachte dat ik vastzit aan een andere persoon.
Inbreuk als onderdrukking? Onderdrukking van Zelf door de mind?
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te onderdrukken door de mind door de gedachte vast te zitten aan een andere persoon in de vorm van verantwoordelijk zijn voor het leven van een andere persoon, en daarmee mijzelf als Leven volledig te onderdrukken.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat de andere persoon mij onderdrukt, inbreuk maakt, inplaats van in te zien dat ik als mind mezelf heb onderdrukt.
Inbreuk, daarin zit weer het breken. Inbreken.
Wat is toch dat inbreken? Het breken van de connectie. Maar wat is dan het in?
Iemand wil leven via de liefde voor de ander, welke de ander verantwoordelijk maakt voor zijn/haar leven. Dit is in feite inbreken in de eenheid van de ander, de ander laat inbreken in het een en gelijk zijn als zelf, door een en gelijk te worden met de ander, door te gaan zorgen voor de ander zijn/haar leven, en hiermee het eigen leven als Zelf te onderdrukken en tevens afhankelijk te maken van die ander. De eenheid met Zelf wordt gebroken, splitsing ontstaat (en hier is weer het ont-staan, niet staan als Zelf). Zichzelf toegestaan vast te klikken in de connectie met de ander door zichzelf verantwoordelijk te maken voor het leven van de ander en vice versa. Inbreuk van de ander, toelaten zichzelf te laten splitsen door in de mind te gaan door te gaan zorgen voor de ander en vervolgens de ander nodig te hebben om zelf te leven, dus te gaan 'wachten' op de ander.
Deze connectie weerhoudt van een en gelijk worden als Zelf, en dus volgt hierop de wens en actie de connectie met de ander te willen breken.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat de ander inbreuk kan maken op mij, inplaats van in te zien dat ik de eenheid met/als Zelf als Leven heb toegestaan te laten breken, door te geloven dat ik verantwoordelijk ben voor het leven van de ander en daarmee een connectie, relatie met de ander ben aangegaan welke gelijk staat als een connectie in/als de mind.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te splitsen door te geloven verantwoordelijk te zijn voor het leven van de ander en hiermee afhankelijk te worden van de ander voor mijn eigen leven, wat gelijk staat aan afhankelijk zijn van de mind.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb afhankelijk te worden van de mind om in leven te blijven.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik afhankelijk ben van de mind om in leven te blijven, in plaats van in te zien dat leven in afhankelijkheid van de mind juist leven in splitsing, in breuk is met zelf, gebroken.
Ik als Zelf ben een en gelijk als Leven als de Adem.

vrijdag 2 december 2011

"God is with you"

Applying self-forgivenesses, I was asking myself, what am I afraid of for becoming myself?
One thing was that 'nobody wants to be with me anymore'.
And the sentence "God is with you" came up.

That's a complete seperation. God is not with me. God is the Living Word is Life is who I Am.
And I wrote 2 times the word Gos instead of God as a slip of the finger, gos as gossip?
Gossip is with you. Is the word God linked to the word gossip?
Gossip is mindtalk, mindprojection, projection of the mind to another person.
And God did become a huge mindprojection.

Created fear that God doesnot want to be with me, doesnot want a connection with me anymore when I become one and equal as myself. Which is true, there is no connection needed and possible anymore than, because I am one and equal as self as Life.
But I linked this to the thought that I couldnot live than anymore, which is turned around by the mind.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that nobody wants to be with me anymore when I become one and equal as myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I need a connection with God, instead of seeing that God is the Living Word is Life is who I Am.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that God could 'throw me out', out of what, of life? Of paradise?
What is paradise? Didn't paradise come into existence, is ont-staan, out of polarity?
Ontstaan in dutch is niet staan, not standing.
Does paradise not only exist in the mind, as a picture?
So actually I was scared to be thrown out of the mind. And I thought this was life.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to think and believe that the mind is life.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I need God to be with me to be(come) Alive.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to seperate myself from God as The Living Word as who I Am.
 

woensdag 30 november 2011

I forgive myself - mens-tru(e)-hate

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to sleep 8 hours last night.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel really bad about sleeping 8 hours last night.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to blame myself for sleeping 8 hours last night.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be really crancky after sleeping 8 hours.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to suppress myself with sleeping 8 hours.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel like I have a head full of cotton-wool.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel irritated by myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to blame myself for irritating myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel like I have missed two hours and for that I am in a hurry all day.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be in a feeling of hurry.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I am too late.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be scared that I am not able to find a new place to live for myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be scared that I am stuck in this situation forever.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to have no patience and self-trust.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I am too late with choosing for myself as myself to live.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that my chance is over.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that another person can keep me away from standing on my own feet.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that the emotional chantage is real.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to let myself reload with dreams this morning because I slept too long.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to blame myself that I slept 'too long'.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I cannot come out of bed after 6 hours sleep when it's cold in the morning.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to use the being cold as an excuse for not standing up.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I can start breathing when I am lying in bed, when I already know and have experienced several time that this is an excuse of the mind, when I stay in the bed I fall asleep again.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to trust an old alarm and for that use this as an excuse when it is not working very well, so I can sleep a little longer.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that 6 hours sleep is not enough.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to use the menstruation as an excuse to sleep a little longer.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I can do this process with sleeping 7 hours a night.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to not know how I can go back to sleep 6 hours every night.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to not trust myself in standing up after 6 hours sleep.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to not have sense to do a lot of practical things when I sleep 8 hours.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to not have sense to do anything when I sleep 8 hours.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to use the sleeping of 8 hours to not have sense to do anything practical that must happen, so to use the sleeping of 8 hours to not do practical things that must happen.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to let my mind suppress myself when I finally start moving into a direction that I really want.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to let my mind suppress myself when I finally start to stand up as myself in myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe again this suppressing of the mind, that I am not able to stand up in this.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to let my mind suppress myself when I finally want to start living as myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to want to go directly to the 'nice' practical part of standing up in myself and start moving, instead of seeing that this is a process, that I have to walk this change breath by breath, day by day, with a lot of patience with myself as myself, applying s.f. every day.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to blame myself as the mind for suppressing myself, instead of seeing that this is what I as the mind do.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be not gentle with myself as the mind.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to create another seperation with being not gentle with myself as the mind.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be irritated so much by m.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be irritated so much by myself as m.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be irritated so much by seeing the robot in other person.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be irritated so much by seeing and being the robot inside myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to not see how I can just stand up after 6 hours sleep.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to be irritated by the menstruation cycle.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to first be lyrical about this cycle and now be irritated by it.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel betrayed by the cycle of life.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel betrayed by everything that I was 'living for'.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel so stupid that I let myself betray by the cycle of life.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel proud in the past about the fact that I 'knew' so much about the cycle of life.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel proud in the past about the fact that I learned how to live within the cycle of life.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel better than other people in the past because I had learned how to live within the cylcle of life.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to use this knowledge as a way to have power over other people who didnot have this knowledge about the cycle of life; power as a defensemeganism, knowledge that I could use when 'neccesary', so actually as a backdoor.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to betray myself by using this knowledge about the living in the cycle of life as a backdoor.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to create a headache by suppressing myself as life.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to have a headache every month before menstruation.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel a slave of this menstruation cycle.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to see this headache as 'normal' because it was just before the menstruation.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to see it as normal that before/in the beginning of the menstruation I feel pain.

Mens true hate, I will find that article again.




http://desteni.net/index.php?option=com_content&view=article&id=257:menstruatie&catid=90:marilyn-monroe&Itemid=311

En zelfs als je wel/niet gelooft in de verhaaltjes uit de Bijbel en het verhaal van Adam en Eva - als een man en een vrouw dit horen, wordt het mannelijk dominante ego onbewust 'opgedoft' samen met haatdragendheid en kwaadheid naar de vrouw, omdat in het verhaal van Adam en Eva, Eva wordt afgeschilderd als 'de bedriegster' van Adam met het 'verboden fruit' en de vrouwelijke onderwerping aan slavernij wordt geprikkeld als zij zich, onbewust, schuldig en beschaamd gaat voelen en gelooft dat zij 'haar schuld moet betalen' aan de man/mannen en in klaarblijkelijke 'verdiend' pijn en lijden moet leven zoals de barensweeën/menstruatiepijnen.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I have to take care for a man until in eternity.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that a man cannot stand on his own feet.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I cannot stand on my own feet.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that a woman has to do 'all the inner work', as a man is doing the 'outer work'.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that it's much easier to only do the outer work.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that I need support of a man with a part of the outer work as making money.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that a man has an easy job with only doing the outer work.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that a woman has a difficult job with doing only the inner work.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that a woman has to do the inner work alone.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to define the process that every human has to walk as 'inner work'.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to define myself as a woman.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to compare the man and woman with each other.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to compare the inner work as process with the outer work as making money.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel quilty everytime the man is not taking responsability for himself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel quilty everytime I am not taking responsability for myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel quilty when I am not giving answer to the man when he is coming to me with questions of the mind to get attention, 'to make contact'.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel resistance when the man is coming to me with questions of the mind to get attention, and with going in resistance I go into polarity and affirm the feelings of quilt.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to make the mind bigger with this feeling of resistance which makes unable to stand one and equal as the mind as the other person; with giving resistance to another person I create the opposite effect of that I want to be in, which is one and equal as breath, which makes able to communicate in equality.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel suppressed, paralysed, pushed in a corner in 'my own house' when the man is walking around.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to let myself suppress, paralyse, push in a corner by the mind.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel quilty when I donot want to make contact with the mind of another person.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to blame somebody else instead of seeing that blaming somebody else isnot possible, blaming you is blaming me and with doing this I create feelings of quilt.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to not want to make contact with the mind of another person, instead of staying out of the polarity of wanting and not wanting and just stay in breath.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to walk away everytime I feel this resistance, instead of to stop this feeling inside, apply s.f. and stand up in myself, being able to communicate in equality.

And so I did.

---------------------------------------
Next day after sleeping 6 hours, I start seeing again in a mindstructure that I didnot want to let go, and for that I as the mind was giving excuses to not see; sleeping longer is one of the excuses.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to use the sleeping as an excuse to not see into and let go structures of the mind.