vervolg zelfvergevingen alleen staan

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb financieel niet alleen te durven staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat het voor een vrouw moeilijker is dan voor een man om financieel alleen te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat een vrouw financieel niet alleen kan of mag staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn worden beschimpt als ik als vrouw totaal alleen ga staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat het me niet lukt om totaal alleen te staan en dat ik dan wordt beschimpt als ik hulp vraag, waarin ik nu gelijk zie dat ik hulp wil vragen als help-hel-mind van de ander, in plaats van te vertrouwen op de aanwezigheid van steun van de ander en mezelf als zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat ik alleen niet voldoende geld kan verdienen om van rond te komen, en als dit niet lukt is er niemand om op terug te vallen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een man nodig te hebben om financieel op terug te vallen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de wereld te hard te vinden om als vrouw alleen te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik het niet waard ben om alleen te staan, dus niet voldoende geld zal verdienen als ik alleen sta.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alle gebeurtenissen te sturen vanuit de mind, vanuit gedachtes, angsten, wensen, verlangens, en daarmee constant de hele boel in de war te gooien dus verwarring te schoppen/scheppen waardoor ik steeds niet hier hoef te zijn en dus ook niet hier kan zijn want ik ben in de mind verwarring aan het schoppen/scheppen, in plaats van in te zien dat als ik stop met schoppen en verwarring scheppen, ik datgene kan zien wat het beste is voor alles en iedereen, dus inclusief mijzelf, waarna ik mijzelf als zelf kan bewegen in wat het beste is voor alles en iedereen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nooit op mezelf als leven te hebben kunnen vertrouwen en daardoor mezelf veilig ben gaan stellen met sturing vanuit de mind, veilig stellen als stellig zijn vanuit de mind, wat geen ruimte laat voor leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te gaan leven vanuit een 'vooruitziende blik', wat staren in het programma van de mind inhoudt, om een gevoel van vertrouwen te creeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat een gevoel van vertrouwen ook werkelijk veilig is, in plaats van in te zien dat het totaal onveilig is want gecreeerd in en als de mind dus in en als polariteit, waardoor ik automatisch de tegenpool meecreeer, voor mezelf en/of voor de ander, wat altijd een instabiele situatie geeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te zoeken naar een stabiele situatie, in plaats van in te zien dat ikzelf als zelf het enige is wat constant is, en dus het enige wat ik kan doen is de mind stoppen zodat ik een en gelijk als zelf kan gaan worden, wat inhoudt stoppen met alle reacties en controles vanuit de mind, dus loslaten en vergeven van alle gecreeerde illusies van vertrouwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik altijd meer geld zal hebben als ik samen leef met een man dan als ik alleen leef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik alleen wel net voldoende geld kan verdienen om van rond te komen, maar niet om 'gerust' van te kunnen leven, wat inhoudt dat ik het wel verdien te leven als en in de mind (rond komen), maar niet om rust te vinden in en als zelf als leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik het niet waard ben of verdien om rust te vinden in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik rust moet vinden in en als mezelf, wat inhoudt dat er onrust aanwezig is en ik iets moet vinden, in plaats van in te zien dat ik stil kan worden door alle reacties in en als de mind te stoppen, en dit stil worden van binnen is het enige waarin ik zelf als zelf in rust kan zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb geen steun te mogen ontvangen van anderen dan van een partner.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten hoe ik steun kan vragen aan een ander dan een partner, en dus heb ik een partner nodig om op te steunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een partner nodig heb om op te steunen, wat inhoudt om bij 'uit te rusten', in plaats van in te zien dat ik zelf de enige ben die me kan ondersteunen met de steun die er is, en dat ik steun kan vragen om een en gelijk als zelf te worden, om mezelf te ondersteunen in het een en gelijk als mijzelf als steun worden, aanwezig in stilte.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat de ander stil moet zijn zodat ik stil kan worden van binnen, in plaats van in te zien dat ik alleen stil kan worden van binnen door al mijn reacties en dus ook zorgen te stoppen, en de ander en de zorgen zijn een ondersteuning om deze reacties hierop daadwerkelijk te stoppen, onafhankelijk van de ander en de gecreeerde zorgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat alle financiele zorgen weg moeten zijn om stil te worden van binnen, in plaats van in te zien dat ik de enige ben die mijn reacties als zorgen kan stoppen wat uiteindelijk stilte zal brengen van binnen; hoe stiller van binnen, hoe minder zorgen ik creeer dus op deze manier creeer ik in ieder geval geen financiele onrust door zorgen over de financien, en kan ik vanuit gezond verstand zien hoe ik financieel kan zorgen voor mezelf op een manier die het beste is voor alles en iedereen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik financieel alleen moet staan om al(l)een te worden, in plaats van in te zien dat financiele ondersteuning een (tijdelijke) ondersteuning kan zijn in het proces om alleen te gaan staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb specifieke ondersteuning te verwachten, specifiek als voorgeprogrammeerd in mijn mind door mijn mind, wat geen onvoorwaardelijke steun is want is een verwachting van/als de mind, dus dit soort ondersteuning zal altijd de mind ondersteunen in stand te blijven, in plaats van in te zien dat alles en iedereen op dit moment Hier om me heen mij steunt in het ondersteunen van mezelf om een en gelijk als zelf te worden, om alleen te gaan staan door alles wat van de mind is als reacties als gedachtes gevoelens en emoties te stoppen; op deze manier is ook mijn mind mijn steun, want deze laat me zien waar ik mezelf van mezelf heb afgescheiden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik ondersteuning van buitenaf nodig heb, in plaats van in te zien dat ik mezelf ondersteun met datgene wat Hier is als steun.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat mijn mind me niet steunt maar tegenwerkt, en daarmee geef ik de macht aan de mind door 'tegenover' de mind te gaan staan in afschuw van wat ik te zien krijg, om vervolgens boos te worden als reactie, wat de mind nog meer versterkt waardoor de zogenaamde 'tegenwerking' vergroot wordt, in plaats van samen te werken en in te zien dat de mind mij steunt in het zien waarop ik reageer, altijd, in ieder moment, wat wijst op waar ik mezelf heb afgescheiden van mezelf, van mezelf als mind en uiteindelijk van mezelf als zelf; de mind is altijd bij me dus laat me in ieder moment zien waar ik niet een en gelijk ben als zelf; de steun is dus in ieder moment, overal aanwezig.


Kijk bijvoorbeeld ook naar de gereedschappen die je zijn aangereikt: zelf-eerlijkheid, zelf-vergeving, toepassing van zelf-correctie en ademen – deze zijn onvoorwaardelijk met allen gedeeld, en in het ontvangen van de assistentie en steun, bepaal alleen jij voor jezelf of je je al dan niet zal toepassen, assisteren en ondersteunen met de assistentie en steun die onvoorwaardelijk is gedeeld en gegeven. Niemand anders in deze realiteit, in deze wereld bepaalt wat dan ook voor wie dan ook.

En het is interessant, want de ervaring van alleen zijn met en als zelf in het interdimensionaal bestaan is juist dat, want er zijn vele, vele interdimensionale wezens – en mijn ervaring in en als het ontvangen van assistentie en ondersteuning is dat ik die beslissing maak voor mij en onvoorwaardelijk de assistentie en steun ontvang en mijzelf toepas in en als de assistentie en steun die met mij gedeeld is, die mij gegeven is – en daarin bepaal ik mijn ervaring voor mij.

http://www.desteni.net/index.php?option=com_content&view=article&id=390:hoe-een-portaal-te-zijn-14-de-wereld-alleen-waarom-&catid=85:zelf-portaal-zijn&Itemid=195


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb weerstand te ervaren tegen het onvoorwaardelijk delen van en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn om in eenzaamheid te vervallen als ik zonder partner leef en mezelf daarmee de kans ontneem al(l)een te gaan staan in en als mezelf, aangezien ik druk ben, onderdrukt ben, met de eenzaamheid in en als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat ik weer in de eenzaamheid stap omdat ik denk dat dat nodig is om al(l)een in op staan, om vervolgens te zien dat ik een enorme fout heb gemaakt en alles heb weggegooid wat ik had opgebouwd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik kan weggooien wat ik heb opgebouwd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik iets heb opgebouwd wat 'waardevol' is, het enige wat ik heb opgebouwd is weerstand.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te schamen dat ik zoveel weerstand heb opgebouwd.

Weerstand - wederstand; tegenstand; verzet; 'het zich niet laten verplaatsen'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het woord weerstand een negatieve lading te geven, in plaats van in te zien dat het woord op zich niet negatief is zoals bovenstaande definitie beschrijft;
de weerstand als tegenstand, verzet komt uit de weerstand op mijn eigen mind, weerstand als in tegenover staan, wat gaat stoppen door het zien dat de mind ondersteunt, waardoor ik als zelf kan gaan staan en me 'niet meer laat verplaatsen' in en als de mind in de vorm van reacties maar laat ondersteunen door in de mind te zien waar ik me van mezelf heb afgescheiden om me vervolgens een en gelijk te maken als deze afscheiding als mezelf; op deze manier kan ik een en gelijk als de weerstand worden en hierin opstaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me af te scheiden van mijn eigen weerstand, waarmee ik me heb afgescheiden van de kans op te staan een en gelijk als zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik al heb gestaan en ben gevallen, in plaats van in te zien dat ik nog niet echt als zelf ben gaan staan, en dus ook niet kan of hoef te wederstaan; ik hoef niet terug naar een positie die ik ooit heb gehad waarop ik veel weerstand heb opgebouwd en door te denken dat ik terug moet naar die ervaring behoud ik mijn weerstand, zonder in te zien dat die ervaring niet echt is maar gecreeerd in en als de mind; ik kan de weerstand die ik op deze ervaring heb opgedaan in/als het proces vergeven en mezelf corrigeren, waardoor ik kan gaan staan een en gelijk als zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de sex te missen als ik alleen sta, wat tot nu toe geheel of gedeeltelijk sex als de mind is geweest, dus ik als de mind zal de ervaring van sex als de mind missen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dit missen als de mind van sex als de mind als 'afscheid' te ervaren, wat betekent dat ik me heb afgescheiden van sex als de mind; ik zie deze ervaring als iets buiten mezelf waar ik een ander voor nodig heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me af te scheiden van sex als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien hoe en waar ik me afscheid van sex als de mind; ik heb me afgescheiden van de ervaring die sex als de mind geeft, nl bevrediging - tevredenheid, en zoals ik eerder benoemde heb ik mezelf vergeven dat ik geen tevredenheid ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alleen in sex tevredenheid als bevrediging te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de bevrediging van sex als enige tevredenheid te kennen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik verdwijn als ik de mogelijkheid tot sex stop door sex als enige ervaring van bevrediging/tevredenheid te kennen, wat dan tevredenheid als ervaring van een zijn moet zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bevrediging tijdens de sex als tevredenheid als een zijn heb ervaren en gedefinieerd, waardoor ik nu bang ben om deze ervaring los te laten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven een man nodig te hebben om een zijn als tevredenheid als bevrediging tijdens de sex te ervaren, in plaats van in te zien dat ik een en gelijk als zelf als de adem kan worden zonder sex nodig te hebben; hiervoor moet ik wel de mind en dus ook sex als de mind en mijn afhankelijkheid in/als de mind van de man stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb erg veel genoten te hebben van sex als de mind, zonder te zien hoe ik daarmee polariteit creeerde in en buiten mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het prettig te vinden dat er iemand in huis is die altijd zin in sex heeft, zonder dat het moet; alleen de mogelijkheid geeft een 'gerust' gevoel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een gerust gevoel te koppelen aan de mogelijkheid van sex in ieder moment, dus aan de man die aanwezig is en zin in sex heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hier dus uit te rusten bij de man, bij de mogelijkheid tot sex door de aanwezigheid van een man die ik als 'mijn man' kan beschouwen en waar ik in overleg sex mee kan hebben om tot rust te komen, tot rust als bevrediging als tevredenheid als een ervaring van eenzijn gekoppeld aan de ervaring van sex als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dit het moeilijkste punt te vinden om op te geven in het proces van alleen staan, alleen zonder verbinding met een man; het opgeven van de mogelijkheid tot sex wat mij een gerust gevoel geeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat dit geruste gevoel echt is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat (de mogelijkheid tot) sex de enige 'vorm' van rust als eenzijn is, in plaats van in te zien dat dit geruste gevoel tijdelijk is en altijd afhankelijk van de man, wat juist veel onrust en conflict geeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dit geruste gevoel steeds voorop te stellen in mijn keuze van het samenzijn met een man, waardoor ik mezelf constant heb moeten missen door enorm veel conflict in en buiten mezelf te creeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een relatie kon bouwen op dit geruste gevoel van de mogelijkheid tot sex als de mind, in plaats van in te zien dat relatie, bouwen en sex als de mind alle drie aspecten van de mind zijn en dus niet echt; hierdoor heb ik de relatie ook nooit kunnen voortzetten, aangezien alles wat niet echt is verdwijnt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf keer op keer teleur te stellen door een relatie te starten in en als de mind, terwijl ik ergens iedere keer al zag dat er iets niet 'klopte' maar ik was niet 'bij machte' hier richting in te geven aangezien ik leefde als de mind en niet als zelf, en ik mezelf keer op keer afhankelijk maakte van de man door sex als de mind als enige rust te ervaren en daarmee als 'basis' van de relatie te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb gelijkende ervaringen te benoemen als keer op keer, waarmee ik mezelf steeds dommer en dommer ga voelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf dommer te voelen door in herhaling te vallen en dit te benadrukken door de woorden keer op keer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in 'herhaling te vallen', herhaling in en als de mind, in plaats van de herhaling te stoppen, te ademen en richting te geven als zelf.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dus feitelijk de polariteit/het conflictpunt als basis te maken van een relatie in en als de mind, dus de mind als basis te maken, terwijl ik al jaren 'zoek' naar een basis in en als zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me blij, gerust, vervuld te voelen als ik naar huis ga als daar een man woont, en een emotie van verdriet, verslagenheid en eenzaamheid te ervaren als ik naar huis ga als ik daar alleen woon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alleen wonen te definieren als een emotie van verdriet, verslagenheid en eenzaamheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb samen wonen te definieren als een gevoel van blijheid, gerustheid/gesustheid en vervuld zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een (penis van) de man nodig te hebben om me 'vervuld' te voelen, in plaats van in te zien dat vervuld voelen slechts een tijdelijke toestand is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te laten sussen met de penis van een man, sussen als bevredigen als tevreden stellen, uit gemis van gewaarzijn, van een en gelijk zijn in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik me vervuld in mezelf moet voelen, in plaats van in te zien dat ik me niet vervuld hoef en kan voelen in mezelf, ik kan het gevoel van (verlangen naar) vervulling stoppen en vergeven om uiteindelijk gewaar te worden, een en gelijk als zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf dus feitelijk te laten sussen door mijn eigen gevoelens en emoties, opgeroepen door de aanwezigheid van een man, om vervolgens boos te worden op de man dat hij me loopt te sussen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn boosheid over het gesust worden door mijn eigen gevoelens en emoties, opgeroepen door de aanwezigheid van een man, te projecteren op de man.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een emotie van verdriet te ervaren als, nadat ik eerst allerlei gevoelens en emoties in mezelf creeer als reactie op de aanwezigheid van de man, de man of ik zelf vervolgens weg ga, en ik alleen 'achter blijf' of 'weg ga' met al deze zelf gecreeerde gevoelens en emoties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf klein te houden in en als de mind, uit angst dat als ik in en als mezelf ga staan ik geen man meer kan vinden om mee samen te leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hier wederom een excuus te verzinnen om niet alleen te hoeven staan, want feitelijk komt de angst dat ik 'geen man kan vinden' neer op de angst om alleen te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ander te lopen pushen op hetzelfde moment op dezelfde plek in het proces te zijn als ik, het proces om alleen te gaan staan een en gelijk als zelf, terwijl ikzelf niet alleen durf te staan 'met alle consequenties' en daarom de ander ga lopen pushen om op hetzelfde moment op dezelfde plek in het proces te zijn, zodat ik niet alleen hoef te staan; hiermee vraag ik de ander een en gelijk als mij te worden in plaats van een en gelijk als zelf, wat geen levend voorbeeld zijn is maar een tijd en plaatsgebonden projectie vanuit de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat alleen staan 'consequenties' heeft, in plaats van in te zien dat juist leven in en als de mind een heleboel nabije en verstrekkende consequenties heeft.

consequentie - gevolg; gevolgtrekking; het streng doorvoeren van, het trouw blijven aan beginselen.
In Den Beginne......

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hier zijn te definieren als hier gelijk aan dat wat om me heen is in plaats van Hier gelijk als Zelf, waardoor ik me steeds buiten mezelf heb geplaatst en hier zijn als iets negatiefs heb ervaren doordat ik me hier altijd heb afgescheiden van mezelf, wanhopig zoekende naar iets om me heen wat 'de moeite waard is' om hier voor te zijn, wat me er vervolgens van weerhoudt om Hier een en gelijk als Zelf te willen zijn zolang ik niets om me heen 'de moeite waard vindt'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten waar ik moet kijken zonder te verdwijnen in dat wat ik om me heen zie en me daarmee af te scheiden van mezelf.

Ik Stop, Ik Adem; Ik ben Hier.

start zelfvergevingen alleen staan

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf enorm te veroordelen dat ik niet alleen kan of wil staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te weigeren zelfverantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen reacties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn reacties goed te praten met wat ik zie in de ander, en daarmee de rollen om te draaien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn reacties goed te praten met wat ik zie in de ander, terwijl ik de situatie zelf gecreeerd heb, dus logisch dat ik zie wat er speelt in de ander; door dit zien in de ander misbruik ik de kennis en informatie die ik in me heb opgeslagen in en als de mind, ik gebruik deze kennis om de ander te willen veranderen dus feitelijk te dwingen is onderdrukken met mijn kennis en informatie, zonder zelf daadwerkelijk mijn eigen reacties te stoppen want dat is dan niet meer nodig als de ander verandert. Feitelijk wil ik zelf niets doen en dwing ik vanuit kennis en informatie de ander te veranderen en praat ik dit goed, God, door mijn 'inzicht' wat inzicht in mezelf als mind als geest is die de ander voor me moet oplossen; dus ik praat God door de Geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn inzicht op de ander te leggen en daarmee de ander te onderdrukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien dat dit inzicht alleen over mijzelf gaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn inzicht op mezelf te leggen en daarmee mezelf te onderdrukken.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik de ander help met mijn inzicht, terwijl ik de ander daarmee help in de hel, de hel van mijn informatie als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik deze kennis en informatie ben gaan verzamelen en gebruiken als verdediging tegen de onderdrukking van de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat als dat wat ik zie in de ander 'waar' is, ik het wel mag zeggen, om op deze manier goed te praten dat ik zelf reageer van binnen, in plaats van in te zien dat wat er ook 'waar' is, het er niet toe doet; het is niet aan mij om de ander te veranderen, ik kan alleen mezelf veranderen en stoppen met mijn eigen reacties op de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb trots te zijn op mijn inzicht op dat wat 'waar' is, en daarmee mezelf volledig te missen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dit inzicht in wat 'waar' is te willen gebruiken als zijnde therapeut, dus dat wat waar is wil ik geld mee verdienen, de waarheid gebruiken als handelswaar, in plaats van in te zien dat waarheid niet bestaat, ieder mens heeft zijn eigen waarheid en dit heeft al het misbruik tot gevolg want waarheid is in en als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb anderen te veroordelen dat ze zichzelf niet in hun eigen woorden willen zien, terwijl ikzelf ook mijn woorden blijf projecteren op de ander en daarmee mezelf buiten mezelf leg, dus mezelf ledig, wat me snel beledigd maakt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn voor de mind van de ander die niet in zichzelf wil zien, dus bang voor mezelf die niet in mezelf wil zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een enorme 'vage' angst te ervaren voor het oordeel zonder echt te zien dat dit mijn eigen oordeel is; ik ben dus weg aan het rennen voor mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb weg te rennen voor mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alleen staan te definieren als alleen wonen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een droombeeld te maken van alleen wonen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alleen rust in mezelf te ervaren als ik alleen woon, aangezien er dan geen reacties getriggerd worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alleen rust in mezelf te ervaren als ik alleen ben, alleen zonder andere mensen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alleen te definieren als zonder andere mensen, wat inhoudt dat ik alleen al(l)een als zelf kan worden zonder andere mensen, waardoor ik alleen moet gaan wonen om al(l)een als zelf te kunnen worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik alleen al(l)een als zelf kan worden als ik alleen woon, waarmee ik mezelf juist isoleer van andere mensen, waardoor ik mezelf niet kan zien in mijn eigen reacties en dus niet al(l)een als zelf kan worden aangezien deze reacties in en als de mind blijven bestaan, en ik dus in en als de mind blijf bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb weerstand te ervaren tegen het al(l)een worden als zelf door het inzien en gelijk gaan staan aan mijn eigen reacties op het zien van mezelf in de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf enorm te laten onderdrukken door mijn eigen reacties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de gedachtes van de ander naar me toe te halen door te reageren op de gedachtes van de ander en ze daarmee als het ware 'eigen' te maken, om vervolgens boos te worden op de ander dat die mij beinvloedt met zijn/haar gedachtes en dit boos worden te valideren omdat ik denk dat de ander mij beinvloedt/manipuleert met zijn/haar gedachtes, terwijl mijn eigen reacties het enige zijn wat mij kan manipuleren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te bemoeien met de ander z'n mind, waardoor ik mezelf enorm moe heb gemaakt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn fysiek uit te putten door me te bemoeien met gedachtes, gevoelens en emoties en te geloven dat de gedachtes, gevoelens en emoties van zowel de ander als mijzelf echt zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verwarring te scheppen bij de ander en mezelf met mijn bemoeienissen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb controle te willen behouden met mijn bemoeienissen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet precies te zien waar ik zo bang voor ben dat ik zoveel controle moet uitoefenen in en als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik het liefst alleen zou wonen in een klein huisje met tuin en dieren om me heen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik tevreden zou zijn met alleen natuur en dieren om me heen, terwijl ik dat 6 jaar gedaan heb en ook niet tevreden maar juist eenzaam was.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb ontevredenheid te ervaren onafhankelijk van de situatie waarin ik leef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen omdat ik constant ontevredenheid ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb eenzaam en alleen staan door elkaar te halen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat eenzaamheid me leidt naar alleen staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zoveel pijn te ervaren van mijn eigen reacties op de aanwezigheid van andere mensen in huis dat ik mezelf ben gaan isoleren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor de mind van de ander als ik de backdoor sluit, aangezien ik dan niet meer weg kan als de ander mij gaat manipuleren, in plaats van in te zien dat de ander mij niet kan manipuleren, alleen ikzelf als de mind kan mijzelf manipuleren met mijn eigen reacties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat de ander mij gaat manipuleren, en om dit te voorkomen controleer ik de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien waar ik-zelf manipuleer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien dat leven in en als de mind altijd manipulatie inhoudt, dus ik manipuleer mezelf en de ander op ieder moment dat ik leef in en als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ander en mezelf te bevoelen en betasten (manipuleren) in en als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het interessant te vinden te onderzoeken (bevoelen en betasten) in en als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een emotie van walging te ervaren bij het betast worden in en als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien dat mijn projecties in en als de mind op de ander altijd twijfel kunnen veroorzaken bij de ander als de ander niet ziet dat ik over mezelf praat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb twijfel in mezelf te laten ontstaan door de woorden van een ander, door niet te zien dat die woorden over die ander gaan en niet over mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn reacties op de woorden van de ander voor 'waar' aan te nemen, waardoor ik ben gaan geloven dat de woorden van de ander over mij gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat mijn reacties echt zijn en iets zeggen over wie ik ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat mijn reacties echt zijn en iets zeggen over wie de ander is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn reacties niet te kunnen stoppen terwijl ik weet dat de woorden van de ander over die ander zelf gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zo'n weerstand te ervaren van/in mijn eigen reacties dat ik er keer op keer van wegloop.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zo'n weerstand van/in mezelf te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb constant van mezelf weg te lopen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ander niet te vertrouwen, in plaats van in te zien dat ik dan dus mezelf niet vertrouw.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf niet te vertrouwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten wat zelf-vertrouwen is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de mind, met name het gevoel, te vertrouwen en dit te definieren als zelfvertrouwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb als mezelf als mind een emotie van verraad te ervaren door mezelf als mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik zelf als zelf verraden kan worden; verraad vindt altijd plaats in en als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb met het verraad in en als de mind mijzelf en de ander als leven te onderdrukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb altijd gelijk te willen hebben om de ervaring van ongelijkheid in mezelf te compenceren, zonder in te zien dat met dit gelijk willen hebben ik de ongelijkheid in en als mezelf in stand houd en dus constant gelijk wil blijven hebben om deze ervaring van ongelijkheid te compenceren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat deze ervaring van ongelijkheid echt is en door hierin te blijven geloven blijf ik mezelf verongelijken.

relationship with the mind

I relate myself to the person I live together with, and in the slip of the finger I wrote 'to the person I love with'.
If that person thinks for example that all people in africa are laying and having sex and donot work so that it's there own 'fault' that they donot have food, than I immediately 'think': how can I live with a person who believe this is true?

Means, I connect myself to that person, and because I connect myself I cannot be equal to the person. Because I already connected myself in the mind to the person, which is not equal and one as self, so not equal to the other person.
With this relating I actually relate myself to the mind, so I keep a relationship with the mind, reflected in the relationship with the other person.

This is created by my believe that I am one with the person I live with, a copple, instead of one with/as myself, living next to the other person in equality.
I believe that I cannot live without connecting myself to the other person, so without connecting myself to the mind. If the other person is believing this kind of shit, I can no longer connect with that person as the mind, I cannot accept that. But I cannot force the other person to force this believe. So the only solution is that I disconnect myself from that person, to disconnect myself from the mind. Panic!
For that, I have to become one and equal as my reactions that I have on this believing of the other person, instead of becoming one and equal as the other person. Becoming one and equal as the reactions of my mind is the only way to stand up in it.
Why is this experience so disgusting?
This must be something of myself that I labled as so very disgusting. I react over and over again to not feel this disgust, to not have to become one and equal as my own disgust, which is very close to discuss. I want to discuss all the time to not experience my own disgust.
Is that why everyone is discussing so much?
Discussing, wanting to be right, female ego, restrain in the large intestine.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to discuss over and over again the same subject, to not experience my own disgust that I experience inside myself when I see an unequal behaviour or thought in the other person.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to not see why I react with so much disgust on the thoughts of another person.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that the thoughts of another person say something about me.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that the thoughts of the person I live with say something about me.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to define myself to the thoughts in general and with this defining I make myself believing that thoughts are true (?), real, so that the thoughts of the other person say something about me or about that person himself, instead of seeing that it's a program that the person grew up in, and I have a program that reacts on this, exactly as the situation that I grew up in.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that because I grew up with the family I have been born in, the thoughts of that family say something about me, instead of seeing that this is the program that I grew up in, and so this is the program that exists in me which expresses as my reactions on the thoughts of other person.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to define myself to the program that I grew up in.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to experience the emotion of disappointment that the person I live with has such unequal thoughts, instead of seeing that we all have (had) that kind of thoughts, included myself; that's what we are blinded in.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to react on the thoughts of another person out of fear; out of fear that I cannot stand up in this alone, undependent of the thoughts of another person whoever the other person is, undependent of the mind.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to react out of fear that I cannot stand up in this suppression of my own mind.
Somewhere I believe that I am responsable for the believing in the thoughts of another person.
But I am not responsable for the other persons believing in the specific thoughts, I am responsable of my own reactions, which stimulates the unequality in the world, and in that way I am responsable for the situation in africa that the other person is speaking about, and this is what I experience the emotion of quilt of.
So with believing that I am 'quilty' of the thoughts of another person, I keep on discussing and reacting and trying to change the thoughts of the other person, which generate the energy that worsen the unequality in the world. Which I restore as an emotion of quilt. The emotion of quilt because I am only busy with generating energy out of my personal situation, instead of being able to share myself in the world.
Why? because I am so scared of this, but I cannot even see this fear.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to keep myself in the circle of quilt feeling, and with this quilt feeling I generate the unequality in the world, which strengtenth my quilt feeling, and so round.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to experience the emotion of quilt about being busy with my own personal situation.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to experience the emotion of quilt about being busy with my own personal situation, because I am already busy with this for such a long time without really changing, while I see for such a long time that I have been born in a privileged situation with opportunities and money to get all the information I need to stand up in/as myself, being able to support others in this process.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to experience the emotion of quilt that I am not yet able to support others in their process.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to experience the emotion of fear to support others in their process.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to define it as being busy, which relates to a business so to money so to fear, instead of define myself in process, also when I am 'busy' with personal structures.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to experience the emotion of disappointment in myself that I start reacting over and over again to the person I live with.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to experience the emotion of disappointment in myself that I am so scared to stand up as myself that I create a lot of resistance and reactions inside and outside me, which delay the process of standing up.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to experience the emotion of quilt of delaying my process.

Even my computer is reflecting this inner process:
not being able to download the godzilla program to join the leadershipforum, not being able to share blogs directly from blogger.com, struggling with starting, but most of all: delay.
My computer delays more and more. Slowing down.
Okay, slowing down I can see.
I have to slow down. I am running in and as the mind. I labled delay as negative, which creates a lot of rumour inside and outside.
The person I live with also sais, slow down.

I have to slow down.

I stop; I breath, I am Here.
I slow down, so I can stop myself as the mind pushing and pulling me into reactions and emotions.

When we believe that we are only the mind, every conversation is unequal, there is always a searching for an agreement in thoughts, feelings and emotions instead of being in agreement with/as self. Discussing, which gives the experience of disgust, excisted out of unequality. The unequality in the conversation triggers my experience of being aggrieved, unequaled, verongelijkt.
I donot have to agree with other ones thoughts, feelings and emotions, and I donot have to search in my own mind if I can find somewhere a likely thought, feeling or emotion. I can become one as/equal to my own reactions. The only really unequaling/verongelijking is excisted out of making myself unequal to my own reactions, believing that I cannot stop this, so also believing that I am/will always be dependent on my thoughts, feelings and emotions. As long as I run away from the mind, I am running away from seeing into myself, which keeps me enslaved to the mind.

He is using my unwillingness to stay into the house together as a reason for not seeing into himself; I am using his unwillingness to see into himself as a reason to not stay in the house together (which also is a form of unwillingness to see into myself).
This generates a lot of conflict, eternal waiting for the other person to take the first step.
But it's not about the house, it's about stopping myself in reacting as thoughts, feelings and emotions. The house is just another excuse to enlarge the pressure, which is suppressing myself.

tv commercial

There is a commercial on the tv, with Arie Boomsma, about coffee.
Who is Arie Boomsma?
A handsome populair 'christian' man in Holland; he was suspended for three months from a christian televisionchannel after posing in a magazine with very little clothes on, without discussing this with the sender, it was kind of  'provocating' for the tv-channel.
In the commercial he is getting very angry because he doesnot get his coffee while it was the 'appointment' that he would get the coffe at a several time, as a 'joke' ofcourse.
They are running for his coffee, and when he has it, he sais: 'Forgive me', with his arms wide open; like he is speaking to 'God', but this he speaks to his, what is it, employer?
Ofcourse also as a joke.
So as an example of 'being a christian' he is first getting angry, generating energy, and after this he asks for forgiveness, instead of forgiving himself.
Wouldn't it be cool if in this commercial he starts to forgive himself in front of his employers, taking full responsability for his own reactions as a living example for all the person who are watching, 'christian' and 'not christian'?

I was kind of disappointed lol because I had 'attached' this handsome christian man more insight in the subject of forgiveness in general; I 'admired' him in someway because he is standing for something and within this I projected my own common sense of cristianity on him; so I made myself unequal to him as myself. Admiring and projecting make always unequal, wheather the projection is 'positive' or 'negative'.
He is standing for something as christianity but not yet as himself. This is a process for us (as) all.

"Cool"

When I just started my process within Desteni, which is not so long ago, I saw everybody give the word "cool" in the reply. And I wanted to try to find 'another' word; why is everyone writing cool?
To find another word, a word 'of myself'.
How can a word be of myself as I own it?
It's so funny. Me wanting to own words, resisting against using the one same word as everyone is using.
Probably because I call it 'using', which is not as self but as the mind, and the mind wants to have an individual word. Self is not using but self is speaking, one and equal as self.
In dutch I often use the word 'tof', which means something as 'fine'.
But that's still not cool - kalm, koel, fris.

Ofcourse I couldnot find another word to write without giving an answer in polarity. So very soon I saw myself writing the same word: Cool!
                                                         Cool
                                                              Cool
                                            Cool                                  
                                   Cool
                                      Cool

Communication

I notice that a lot of things I can direct with/through communication.
But than I have to communicate ofcourse.
I actually know this for a long time, but something inside me, even as me, just resist to do this. I resist to communicate.
How did I create this? It has something to do with feeling verongelijkt, aggrieved, unequaled. Because I feel unequaled I keep everything I see inside me. And I see a lot, but I just donot speak and direct. If it is because I feel verongelijkt, than I must have stopped communicating out of spite.
"Find it out for yourself, I am doing nothing (!)", something like that. Refusion.
After accepting the feeling of being aggrieved as real, every communication is about 'wanting to be right',  instead of communicate in equality. Which is very 'tiring'. I donot want to have these discussions as it is not real communication, so I stop all communication and lable communication as tiring. Which makes clear why I am so very tired all the time; tired of my own resistance. I am not able to really see and stand up in this, so I suppress it in my body, in my large intestine. With the consequence of having difficulties with the stool, as written in the last blog. Which is very very tiring;  I make this tiredness fysical.

For opening this door, I first need to stand equal as this feeling of verongelijkt, so as the mind, which is soundable in the speaking with the high voice. And this I really don't like of myself! I did/do not like it of my mother, the speaking within a aggrieved tone, so I probably decided to never do that. And with this 'decision', I blocked myself from speaking up.
With a lot of consequences, which ends in ignorance, which is something I also really don't like. So I created two, or actually three 'qualities' that I really abhored by seeing it when I was growing up:
*  'doing nothing' which uttered in refusing to communicate, to direct;
* and when I finally speak it is with a high aggrieved voice;
* and for getting away of the communication unequally (because I already unequeled myself), I started to ignore people - and with ignoring people I ignore myself -  so I donot have to communicate;
untill I am so challanged that I start speaking, with a high aggrieved voice, or I still refuse to communicate and run away, doing nothing to direct myself.

And with creating this pattern I block myself to speak up as myself, to stand up as myself, which again furthers the three qualities written above by getting really frustrated by seeing everything but being unable to direct myself, to voice myself.
I suppress this so I create it in the body as problems with the large intestine, which again 'worsenes' the pattern because when I feel this pattern in the body, especially in the morning, I am not able to speak and communicate at all, MISerable as I feel in that moment, feeling ashamed of my behaviour and feeling disturbed by every little movement around me. 'Sensitive'; a sensitive, spasmolitical colon with a tendency towards obstipation through resistance.
Which again creates it's own pattern, in being afraid of not being able to poop, wanting to poop and making this wanting to poop the target of the day, which restrain the whole colon again.
Which creates another quality within myself that I don't like:
* restraining with consciousness.
By trying to get away from this restraining with consiousness, I create this in my own body, which makes me unable to get away from it.

How supportive is the fysical body and the created fysical manifestations if we are willing to listen.
And how horrible is the experience of being stuck into this patterns.

I forgive myself that I have allowed and accepted myself to refuse to communicate.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to believe that the feeling of being aggrieved, verongelijkt, is real.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to allow myself being aggrieved.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to make communication a way to want to be right because I feel aggrieved, verongelijkt, and for feeling aggrieved I have to be right, ik moet gelijk hebben, instead of communicate in equality, in gelijkheid.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to try to get away from communication unequally by ignoring people and ignoring myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to stop communication out of spite.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to see everything but I refuse to communicate to direct myself.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to 'do nothing' by refusing to communicate.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to lable communication as tiring.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to become tired of my own resistance to communicate.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to suppress this resistance and tiredness in my body, which has it's effect on the large intestine.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to make this resistance and tiredness fysical with the consequence of having problems with the stool.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to seperate myself from speaking with a high aggrivieved voice, and with this I seperate myself from speaking up.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to make a decision to never speak with a high aggrieved voice as I heard my mother doing.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to ignore myself and others by refusing to communicate.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel MISerable in the morning by suppressing this pattern into the body, and with this feeling miserable I create another reason for not being able to communicate.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel ashamed about this pattern of refusing to communicate which creates a sensitive spasmolitic colon with a tendency towards obstipation.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to feel disturbed by every little movement around me.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to create another layer/pattern by becoming afraid of not being able to poop.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to make being able to poop the target of the day.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to restrain the whole colon with this fear and desire to poop.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to create the quality of restraining with consciousness in my body by making pooping the target of the day.
I forgive myself that I have allowed and accepted myself to create this restrain of consciousness in my body by just trying to get away from this refusing to communicate through making the decision of  never speak with a high aggrieved voice as I heard my mother do, with the consequence of unequaling myself  and suppressing myself as the Living Word.


"here as i look at it in self honesty i see that i can only share what I AM. if i try to share what i believe what i am then i just passing information and knowledge which will definately collide and cause friction in others as well as create debates and fights and games of "who's right""  Szabó Márton

Collide, friction inside the body, manifested as cramps, spasm inside. Information and knowledge of the mind has always a polarity which causes friction.

zelfvergevingen pool nr1 - hoop en wanhoop

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat pool nr1 terugkomt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de hoop te creeren dat pool nr1 terugkomt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb deze hoop te creeren om mezelf in leven te houden.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf in leven te houden met een gevoel van hoop.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf afhankelijk te maken van een gevoel van hoop dus van de mind.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf afhankelijk te maken van pool nr1 door mezelf in leven te houden met de hoop dat hij terugkomt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb teleurgesteld te zijn dat pool nr1 niet naar mij is toegekomen terwijl hij wel terug naar Nederland is gekomen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb beledigd te zijn dat pool nr1 niet naar mij is toegekomen terwijl hij wel terug naar Nederland is gekomen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dat wat ik zag in pool nr1, te projecteren op hem inplaats van in te zien dat alles wat ik zie over mezelf gaat, en dus mezelf te ledigen door dat wat over mezelf gaat buiten mezelf te leggen waardoor ik ga zitten wachten tot de ander terugkomt met dat wat ik op de ander geprojecteerd heb, zodat ik weer heel kan worden, in plaats van in te zien dat ik hem niet nodig heb om heel te worden; alles wat ik zie in hem gaat over mezelf, ik kan mezelf een als en gelijk aan datgene maken wat ik zie in hem en daarmee een en gelijk als mezelf worden, inplaats van hem nodig te hebben om heel te worden, alsof ik een halfje zou zijn.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een halfje ben, in plaats van in te zien dat ik mezelf tot een halfje gemaakt heb door te geloven dat de mind en dus ook de lege plaats in de mind echt is.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een ziel ben die vervolmaakt moet worden, en dat deze vervolmaking voor mij eruit bestond een te worden met een andere ziel, de zogenaamde tweelingziel, in plaats van in te zien dat de ziel niet echt is maar slechts een opslag van informatie.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een opslag van informatie was.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf heel te willen maken met informatie.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te gaan geloven in het bestaan van een tweelingziel als oplossing voor het feit dat ik nooit iets heb begrepen van relaties, en door het concept van de tweelingziel kon ik er iets zinnigs van maken.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het concept van de tweelingziel en dus het vinden van de tweelingziel tot de zin van mijn leven gemaakt heb, dit door gebrek aan zin in/als het leven alleen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb geen zin in het leven te zien en in het leven te hebben, in plaats van in te zien dat ik een en gelijk als Leven Ben, en dus geen zin hoef te zoeken en vinden want ik ben de Zin.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de zin te koppelen aan het woord sin, en hiermee mezelf te definieren als sin, zonde en dus als mind, wat alleen kan worden 'opgeheven' met een tegenpool die ik gevonden wilde hebben in pool nr1; plus en min heffen elkaar op zodat de zonde wegvalt, in plaats van in te zien dat ik als zelf de mind als zonde kan vergeven en daarmee niet afhankelijk ben van de ander, van de tegenpool.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ander waarmee ik een relatie aanga als tegenpool te zien, waarmee ik mezelf tegenover hem plaats, trachtend samen een te worden, in plaats van naast hem te staan een als en gelijk aan mezelf.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven deze zonde alleen te kunnen opheffen met de tegenpool in de polariteit als sex; hierbij vindt de samensmelting plaats en wordt plus en min even een; het opheffen van het geloof in de zonde waardoor we gekomen zijn, door de sexualiteit.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te wanhopen dat en als pool nr1 niet terug zou komen, dus dat mijn tegenpool niet terug zou komen, ik dus niet mijn eigen zonde op zou kunnen heffen en voor eeuwig als halfje door het leven als hel als mind zou moeten gaan, in plaats van in te zien dat ik de polariteit niet hoef op te heffen met een tegenpool maar dat ik mezelf kan vergeven mezelf te hebben toegestaan een en gelijk als de mind als zonde te worden en hiermee een leven in de hel te creeren waarmee ik mijzelf (en anderen) als leven volledig heb onderdrukt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te definieren als sexueel en daarmee mezelf een enorme druk heb opgelegd in het vinden van een geschikte partner, in het 'goed' eruit moeten zien, in het najagen van dat waar mijn verlangens mij toe aanzetten, in de angst om het niet vinden van een geschikte partner om sex mee te hebben en dus de polariteit als zonde op te kunnen heffen, in het gelijkmaken van sex als zin van het leven en daarmee altijd in staat moeten zijn tot sexueel contact wat absoluut niet lukte, en daarmee een angst creerend van het voorbij gaan van een 'kans' als ik niet op het juiste moment in staat zou zijn tot sexueel contact door last van mijn darmen te hebben.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn dikke darm te gebruiken als 'grensbewaker', als seinpaal (?) van het onderdrukken van mezelf.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn dikke darm te misbruiken door deze te laten verkrampen iedere keer dat ik in de mind verdwijn.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de lobben van mijn dikke darm als opslagplaats te gebruiken voor de geheimen van mijn mind, en vervolgens mijn dikke darm opnieuw te misbruiken door boos te worden dat de darm zich 'verzet' tegen deze bullshit door te verkrampen, te vertragen en te verlammen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn darm alle emotionele bullshit te laten verwerken in plaats van dit zelf als zelf te vergeven en de dikke darm alleen de eigen functie te laten vervullen, namelijk het uitscheiden van onverteerbaar voedsel, de reabsorptie van vocht en het opnemen van enkele voedingsnutrienten.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijzelf als leven te onderdrukken door te hopen dat pool nr1 terugkomt als 'bron van leven', terwijl ik tegelijkertijd angst ervoer dat hij werkelijk terug zou komen en ik alles op zou geven om met hem te kunnen zijn, dus mezelf op zou geven om met hem te kunnen zijn, niet in staat weerstand te bieden tegen de 'ongelooflijke' aantrekkingskracht van de tegenpolen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren over het loslaten van de ervaring van het samenkomen van twee tegenpolen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te onderdrukken door te geloven ten alle tijden bestand te moeten zijn tegen deze ingelooflijke energie die vrijkomt bij het samenkomen van tegenpolen in en als de mind, terwijl ik zo moe ben en telkens ervaar dat ik er niet tegen bestand ben, dat het me verkrampt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een minderwaardigheidsgevole te creeren omdat ik merkte dat ik niet bestand ben tegen deze energiegolven, en daardoor wanhoop heb gecreeerd door me af te vragen of het me zal lukken hierin op te staan/te blijven staan.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik mezelf zo 'sterk' zou kunnen maken dat ik samen kon leven met mijn tegenpool, en daarmee zowel mijn levensdoel als mijn persoonlijke wens kon vervullen, namelijk een en gelijk worden als leven en samenleven met de liefde van mijn leven, in plaats van in te zien dat deze twee niet samen zullen gaan, aangezien 1 zich in en als de mind bevindt en 1 alleen als zelf gerealiseerd zal kunnen worden.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren om het feit dat ik de stap om te doen wat het beste is voor alles en iedereen al gezet heb, en daarmee de weg naar de liefde van mijn leven als mind heb afgesloten, dus de backdoor is al dicht, deze bevindt zich alleen nog in mijn mind.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijzelf en pool nr1 heb doen geloven dat we dit jaar samen zouden komen, dat ik zou 'wachten', terwijl ik vorig jaar al zoveel nervositeit en 'haast' ervoer, waarin me al duidelijk werd dat er geen tijd meer was om langer in deze ervaring te vertoeven.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hoop te creeren dat deze ontmoeting met pool nr1 zich voort kon zetten in het wandelen in agreement met onszelf, naast elkaar.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen dat ik hoop gecreeerd heb dat pool nr1 en ik naast elkaar konden wandelen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen dat ik niet op hem gewacht heb, dat ik me dus schuldig voel dat ik in beweging ben gekomen op weg naar mezelf, alle leven in consideratie nemend.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat de ondersteuning op afstand minder waard is dan het leven naast elkaar.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik iets aan deze situatie had kunnen veranderen, dat ik een 'keus' had hierin, en me dus schuldig voel dat ik een andere keus heb gemaakt dan datgene wat ik had gezegd, nl op hem wachten.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik 'de waarheid' sprak vorig jaar, en hem beschuldigde van liegen, terwijl ik zelf als mind ook aan het liegen was.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nog steeds angst te ervaren dat ik de verkeerde keus maak en/of heb gemaakt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nog steeds te geloven dat ik een keus had/heb, terwijl er geen keus is in het doen wat het beste is voor alles en iedereen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nog te twijfelen over het opgeven van mijn persoonlijke verlangens, in plaats van in te zien dat deze alleen een als en gelijk aan mezelf worden door ze te vergeven, stuk voor stuk, totdat ik een als en gelijk ben aan mezelf en er geen persoonlijke verlangens meer los van mij bestaan.
Oftewel, het is een proces dat niet vandaag klaar is, dus ook de twijfels zijn niet vandaag verdwenen als sneeuw voor de zon.